روایت:الکافی جلد ۲ ش ۳۶۱

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

محمد بن يحيي عن احمد بن محمد عن علي بن النعمان عن ابن مسكان عن ابي حمزه قال :

اَلْمُؤْمِنُ خَلَطَ عَمَلَهُ‏ بِالْحِلْمِ يَجْلِسُ لِيَعْلَمَ وَ يَنْطِقُ لِيَفْهَمَ لاَ يُحَدِّثُ أَمَانَتَهُ‏ اَلْأَصْدِقَاءَ وَ لاَ يَكْتُمُ شَهَادَتَهُ اَلْأَعْدَاءَ وَ لاَ يَفْعَلُ شَيْئاً مِنَ اَلْحَقِ‏ رِيَاءً وَ لاَ يَتْرُكُهُ‏ حَيَاءً إِنْ زُكِّيَ‏ خَافَ مِمَّا يَقُولُونَ‏ وَ اِسْتَغْفَرَ اَللَّهَ مِمَّا لاَ يَعْلَمُونَ‏ لاَ يَغُرُّهُ‏ قَوْلُ مَنْ جَهِلَهُ‏ وَ يَخْشَى إِحْصَاءَ مَا قَدْ عَمِلَهُ

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۴, ۳۳۹

از أبى حمزه، كه فرمود: مؤمن، كردارش را با بردبارى به هم آميزد، بنشيند تا بداند و سخن كند تا بفهمد، سپرده پيش خود را به دوستان هم نگويد و گواهى خود را نسبت به دشمنان هم نهان نكند و كار حقى را براى خودنمائى نكند و از روى شرم واننهد، اگر او را خوب ستايند از آنچه گويند بيم دارد و خدا را از آنچه ديگران در باره او ندانند آمرزش خواهد، گفتار آن كسى كه او را نشناسد فريبش ندهد و از آمار كردار خود در هراس است.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۳, ۱۷۳

ابو حمزه گويد: مؤمن عملش را با خويشتن دارى آميخته است. مينشيند تا بياموزد (بمجلسى ميرود كه چيزى بياموزد) ميگويد تا بفهمد، (براى فهميدن سؤال ميكند، نه براى اظهار فضل) امانتى كه نزدش هست بدوستانش خبر نميدهد (تا چه رسد بدشمنان) و شهادت خود را از دشمنانش پنهان نميكند (بنفع دشمنانش گواهى ميدهد تا چه رسد بدوستان) و هيچ امر حقى را بقصد خود نمائى انجام ندهد و از روى شرمسارى ترك نكند، اگر او را بستايند، از گفتار آنها بترسد و نسبت بآنچه آنها نميدانند، از خدا آمرزش خواهد، گفتار كسى كه او را نشناخته مغرورش نكند و از آمار كردار خود (نزد خداى تعالى) در هراس است.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۳, ۲۹۷

محمد بن يحيى، از احمد بن محمد، از على بن نعمان، از ابن‏مسكان، از ابوحمزه روايت كرده است كه گفت: مؤمن كسى است كه عمل خود را به حلم بياميزد.مى‏نشيند از براى آنكه بداند، و سخن مى‏گويد از براى آنكه بفهمد، و امانت خويش را به آشنايان خود خبر نمى‏دهد، و شهادتى كه دارد از دشمنان خويش نمى‏پوشد، و چيزى از حق را از ريا و ديدن مردم به جا نمى‏آورد، و آن را به جهت حيا ترك نمى‏كند. اگر مردم او را به پاكى ياد كنند و مدح و ثنا گويند، از آن‏چه مى‏گويد، بترسد، و از خدا آمرزش طلبد از آن‏چه ايشان نمى‏دانند، و گفتار آنكه احوال او را نمى‏داند او را گول نزند، و از احصا و ضبط آن‏چه عمل نموده، به غايت بترسد.