روایت:الکافی جلد ۲ ش ۲۸۸

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

عنه عن عثمان بن عيسي عن يونس بن عمار عن ابي عبد الله ع قال :

إِذَا ذَكَرَ أَحَدُكُمْ نِعْمَةَ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فَلْيَضَعْ خَدَّهُ عَلَى اَلتُّرَابِ شُكْراً لِلَّهِ فَإِنْ كَانَ رَاكِباً فَلْيَنْزِلْ فَلْيَضَعْ خَدَّهُ عَلَى اَلتُّرَابِ وَ إِنْ لَمْ يَكُنْ يَقْدِرُ عَلَى اَلنُّزُولِ لِلشُّهْرَةِ فَلْيَضَعْ خَدَّهُ عَلَى قَرَبُوسِهِ وَ إِنْ لَمْ يَقْدِرْ فَلْيَضَعْ خَدَّهُ عَلَى كَفِّهِ ثُمَّ لْيَحْمَدِ اَللَّهَ عَلَى مَا أَنْعَمَ عَلَيْهِ

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۴, ۲۹۹

فرمود: هر گاه يكى از شماها نعمت خدا عز و جل را ياد آورد، بايد گونه بر خاك نهد به شكرانه خدا و اگر سوار باشد، پياده شود و گونه بر خاك نهد و اگر بيم شهرت نتواند كه پياده شود، گونه خود بر غاشيه زين نهد و اگر نتواند، بر كف خود نهد، سپس خدا را بدان چه بر او نعمت بخشيده است سپاس گويد.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۳, ۱۵۴

امام صادق عليه السّلام فرمود: هر گاه يكى از شما نعمت خداى عز و جل را بياد آورد، بايد براى شكر خدا چهره روى خاك گذارد و اگر سوار است بايد پياده شود و چهره روى خاك گذارد و اگر از بيم شهرت نتواند پياده شود چهره روى كوهه زين گذارد، و اگر نتواند، چهره بر كف دست گذارد، سپس خدا را بر نعمتى كه باو داده حمد كند.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۳, ۲۶۷

از او، از عثمان بن عيسى، از يونس بن عمّار، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت است كه فرمود: «چون يكى از شما نعمت خداى عز و جل را به ياد آورد، رخسار خويش را بر خاك گذارد، به جهت شكر خدا. او اگر سواره باشد، فرود آيد و رخسار خود را بر خاك گذارد، و اگر به جهت خوفِ شهرت بر فرود آمدن قادر نباشد، رخسار خود را بر قربوس و زين‏كوبه گذارد؛ پس اگر نتواند، رخسار خود را بر كف دست خويش گذارد. بعد از آن، خداى- تعالى- را حمد كند، بر آن‏چه بر او انعام فرموده است».