روایت:الکافی جلد ۲ ش ۲۰۱۱

آدرس: الكافي، جلد ۲، كِتَابُ الدُّعَاء

محمد بن يحيي عن احمد بن محمد عن محمد بن احمد بن يحيي عن طلحه بن زيد عن ابي عبد الله ع قال :

إِنَّ هَذَا اَلْقُرْآنَ‏ فِيهِ مَنَارُ اَلْهُدَى وَ مَصَابِيحُ اَلدُّجَى فَلْيَجْلُ جَالٍ‏ بَصَرَهُ وَ يَفْتَحُ لِلضِّيَاءِ نَظَرَهُ فَإِنَّ اَلتَّفَكُّرَ حَيَاةُ قَلْبِ اَلْبَصِيرِ كَمَا يَمْشِي اَلْمُسْتَنِيرُ فِي اَلظُّلُمَاتِ بِالنُّورِ

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۶, ۳۸۹

از امام صادق (ع)، فرمود: راستى اين قرآن است كه در آن است فروزشگاه هدايت و چراغهاى شب تار و بايد هر جوينده‏اى ديده در آن بچرخاند و براى پرتو آن نظر خود را بگشايد، زيرا انديشه زندگى دل بينا است چونان كه راه مى‏رود پرتوياب در تاريكيها به وسيله نور.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۴, ۴۰۰

حضرت صادق عليه السّلام فرمود: همانا اين قرآن (كتابى) است كه در آن است جايگاه نور هدايت و چراغهاى شب تار، پس شخص تيز بين بايد كه در آن دقت كند و براى پرتوش نظر خويش را بگشايد، زيرا كه انديشه كردن زندگانى دل بينا است، چنان كه آنكه جوياى روشنى است در تاريكى‏ها بسبب نور راه پيمايد.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۴, ۶۰۷

محمد بن يحيى، از احمد بن محمد بن عيسى، از طلحة بن زيد، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود: «به درستى كه اين قرآن، در آن است چراغ‏ خانه هدايت، و چراغ‏ها كه تاريكى را مى‏برد. پس بايد كه جولان‏دهنده نظر خود را به جولان درآورد، و ديده‏اش را به جهت روشنى بگشايد؛ زيرا كه تفكّر كردن موجب زندگى دل بينا است، چنان كه طالب نور در تاريكى‏ها به [وسيله‏] روشنى مى‏رود».