روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۹۸۴
آدرس: الكافي، جلد ۲، كِتَابُ الدُّعَاء
عنه عن احمد بن محمد عن علي بن الحكم عن ابي ايوب عن ابراهيم الكرخي قال :
| الکافی جلد ۲ ش ۱۹۸۳ | حدیث | الکافی جلد ۲ ش ۱۹۸۵ | |||||||||||||
| |||||||||||||||
ترجمه
کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۶, ۳۳۱
از ابراهيم كرخى كه امام صادق (ع) به ما دعائى براى خصوص روز جمعه آموخت «بار خدايا! راستى كه من نيازم را عمداً به درگاه تو آوردم، امروزه بار فقر و زبونى خود را به آستان تو فرو نهادم، امروزه من به آمرزش تو اميدوارترم از كردار خودم و بىترديد آمرزش و مهر تو وسيعتتر است از گناهان من، برآوردن هر حاجتى كه دارم در مقام برآ براى اينكه توانائى بدان دارى و براى تو بسيار آسان است و من هم نياز جدّى به تو دارم، زيرا هرگز چيزى به من نرسيده است جز از تو و هرگز كس از من بدى را جز تو برنگردانيده، براى آخرت و دنيايم جز به تو اميدى ندارم و نه براى روز نيازمنديم و روزى كه مردم مرا در گورم تنها گذارند و من نياز خود را به درگاه تو كشانم».
مصطفوى, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۴, ۳۷۲
ابراهيم كرخى گويد: امام صادق عليه السلام دعائى بما آموخت و بما دستور داد كه آن را در روز جمعه بخوانيم: «اللهم انى تعمدت اليك بحاجتى و أنزلت بك اليوم فقرى و مسكنتى، فأنا [اليوم] لمغفرتك أرجى منى لعملى و لمغفرتك و رحمتك أوسع من ذنوبى فتول قضاء كل حاجة هى لى بقدرتك عليها و تيسير ذلك عليك و لفقرى اليك فانى لم اصب خيرا قط إلا منك و لم يصرف عنى أحد شرا قط غيرك و ليس أرجو لآخرتى و دنياى سؤلك، و لا ليوم فقرى [و] يوم يفردنى الناس في حفرتى و افضى اليك يا رب بفقرى».
محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۴, ۵۵۷
از او، از احمد بن محمد، از على بن حكم، از ابو ايّوب، از ابراهيم كرخى روايت است كه گفت: امام جعفر صادق عليه السلام به ما دعايى تعليم نمود و ما را امر فرمود كه آن را در روز جمعه بخوانيم: «اللَّهُمَّ إِنِّي تَعَمَّدْتُ إِلَيْكَ ... وَ أُفْضِي إِلَيْكَ يَا رَبِّ بِفَقْرِي؛ خداوندا! به درستى كه من قصد كردهام به سوى تو به حاجتم، و فرود آوردهام بر تو امروز، درويشيم و گداييم را. پس من آمرزش تو را اميدوارترم تا از خودم كارم را، و هر آينه آمرزش تو و رحمت تو، وسيعتر است از گناهان من. پس متوجّه شو روا كردن هر حاجتى را كه آن از براى من است، به قدرت تو بر آن، و آسان بودن اين بر تو، و به جهت احتياج من به سوى تو. پس به درستى كه من نيافتهام هيچ خوبى را هرگز، مگر از تو، و نگردانيده است از من هيچيك بدى را هرگز، غير از تو، و چنان نيست كه اميد داشته باشم از براى آخرتم و دنيايم، غير تو را، و نه از براى روز درويشيم و روزى كه تنها مىگذارند مرا مردم در گودال قبرم. پس مىميرم به سوى تو، اى پروردگار! با درويشيم».
