روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۹۱۶

آدرس: الكافي، جلد ۲، كِتَابُ الدُّعَاء

علي بن ابراهيم عن ابيه عن ابن ابي عمير عن هشام بن سالم عن ابي عبد الله ع قال :

إِذَا نَزَلَتْ بِرَجُلٍ نَازِلَةٌ أَوْ شَدِيدَةٌ أَوْ كَرَبَهُ أَمْرٌ فَلْيَكْشِفْ عَنْ رُكْبَتَيْهِ وَ ذِرَاعَيْهِ وَ لْيُلْصِقْهُمَا بِالْأَرْضِ وَ لْيُلْزِقْ جُؤْجُؤَهُ بِالْأَرْضِ ثُمَّ لْيَدْعُ بِحَاجَتِهِ وَ هُوَ سَاجِدٌ

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۶, ۲۶۵

از امام صادق (ع) فرمود: چون به كسى ناگوارى يا سختى يا گرفتارى در كارى رخ داد بايد پا را تا بدو زانو و دستها را تا آرنج برهنه كند و به زمين چسباند و سينه به زمين سايد و سپس در حال سجده براى حاجتِ خود دعا كند.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۴, ۳۳۸

هشام بن سالم گويد: حضرت صادق عليه السلام فرمود: هر گاه براى مردى پيش آمد ناگوارى يا سختى كرد، يا أمرى او را اندوهناك ساخت پس دو زانوى خود را با آرنجهاى دستانش‏ برهنه كند و بزمين بچسباند، و سينه خود را بزمين گذارد و با اين حال در سجده براى حاجت خود دعا كند.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۴, ۴۹۹

على بن ابراهيم، از پدرش، از ابن‏ابى‏عمير، از هشام بن سالم، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود: «چون نازله‏اى بر مردى فرود آيد، يا سختى كه او را اندوهناك سازد، بايد كه زانوها و ارَش‏هاى «۲» خود را برهنه كند (به اينكه جامه را از آنها دور گرداند) و آنها را به زمين بچسباند، و به سجده رود و سينه خود را به زمين بچسباند، بعد از آن، حاجت خود را بخواند و دعا كند، و حال آنكه او در سجده باشد». ( ۲). ارَش، به معناى ساعد دست است.