روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۷۶۵

آدرس: الكافي، جلد ۲، كِتَابُ الدُّعَاء

محمد بن يحيي عن احمد بن محمد بن عيسي عن ابن محبوب عن مالك بن عطيه عن ضريس الكناسي عن ابي جعفر ع قال :

مَرَّ رَسُولُ اَللَّهِ ص‏ بِرَجُلٍ يَغْرِسُ غَرْساً فِي حَائِطٍ لَهُ فَوَقَفَ لَهُ وَ قَالَ أَ لاَ أَدُلُّكَ عَلَى غَرْسٍ أَثْبَتَ أَصْلاً وَ أَسْرَعَ إِينَاعاً وَ أَطْيَبَ ثَمَراً وَ أَبْقَى قَالَ بَلَى فَدُلَّنِي يَا رَسُولَ اَللَّهِ‏ فَقَالَ إِذَا أَصْبَحْتَ وَ أَمْسَيْتَ فَقُلْ‏ سُبْحَانَ اَللَّهِ وَ اَلْحَمْدُ لِلَّهِ وَ لاَ إِلَهَ إِلاَّ اَللَّهُ وَ اَللَّهُ أَكْبَرُ فَإِنَّ لَكَ إِنْ قُلْتَهُ بِكُلِّ تَسْبِيحَةٍ عَشْرَ شَجَرَاتٍ فِي‏ اَلْجَنَّةِ مِنْ أَنْوَاعِ اَلْفَاكِهَةِ وَ هُنَّ مِنَ اَلْبَاقِيَاتِ اَلصَّالِحَاتِ قَالَ فَقَالَ اَلرَّجُلُ فَإِنِّي أُشْهِدُكَ يَا رَسُولَ اَللَّهِ‏ أَنَّ حَائِطِي هَذَا صَدَقَةٌ مَقْبُوضَةٌ عَلَى فُقَرَاءِ اَلْمُسْلِمِينَ‏ أَهْلِ اَلصَّدَقَةِ فَأَنْزَلَ اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ آيَاتٍ مِنَ‏ اَلْقُرْآنِ‏ فَأَمََّا مَنْ أَعْطى‏ََ وَ اِتَّقى‏ََ `وَ صَدَّقَ بِالْحُسْنى‏ََ `فَسَنُيَسِّرُهُ لِلْيُسْرى‏ََ

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۶, ۱۲۳

از امام باقر (ع) گويد: رسول خدا (ص) به مردى گذر كرد كه در باغستانى درخت مى‏كاشت و نزد او ايستاد و فرمود: تو را دلالت نكنم بر كشت درختانى كه ريشه‏هايشان برجاتر و رسيدن ميوه‏هايشان زودتر و ميوه‏هايشان بهتر و پاينده‏تر باشند؟ گفت: چرا مرا بدان رهنمائى كن يا رسول اللَّه، فرمود: چون بامداد و پسين كنى بگو: سبحان اللَّه و الحمد للَّه و لا إِلهَ إِلَّا اللَّهُ و اللَّه اكبر، زيرا اگر آن را گوئى به شماره هر تسبيح ده درخت در بهشت دارى از انواع ميوه و آنها از باقيات صالحاتند، فرمود. آن مرد گفت: پس به راستى يا رسول اللَّه! من شما را گواه گرفتم كه اين نخلستان من وقف است و قبض شده است بر فقراء مسلمانان كه مستحقّ صدقه باشند. و خدا آياتى از قرآن را نازل كرد (۵ سوره الليل): «و أمّا كسى كه عطا كند و پرهيزكار باشد و تصديق به عاقبت خوش به زودى براى او نعمت فراوان آماده سازيم».

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۴, ۲۶۸

حضرت باقر عليه السلام فرمود: رسول خدا (ص) بمردى گذر كرد كه در باغش درخت ميكاشت‏ پس آن حضرت (ص) نزدش ايستاد و فرمود: تو را راهنمائى نكنم برگشت درختى كه ريشه‏اش پا برجاتر و ميوه‏هايش زودرس‏تر و بهتر و پاينده‏تر باشد؟ عرضكرد: چرا مرا رهنمائى فرما اى رسول خدا، فرمود: چون بامداد كنى و شام كنى بگو: «سبحان اللَّه و الحمد اللَّه و لا اله الا اللَّه و اللَّه اكبر» زيرا اگر آن را بگوئى بشماره هر تسبيحه‏اى (يعنى هر يك مرتبه) ده درخت در بهشت دارى (كه هر درختى از آنها يكنوع) از انواع ميوه‏ها (ميدهد) و آنها از كارهاى شايسته و پاينده است. امام محمد باقر عليه السلام فرمود: پس آن مرد گفت: پس من شما را گواه گرفتم كه اين باغ من صدقه قبض شده و وقف است بر فقراى از مسلمانان كه مستحق صدقه باشند، پس خداى عز و جل آياتى از قرآن را نازل كرد: «پس اما آنكه بخشيد و پرهيزكارى كرد، و تصديق به نكوكارى كرد، زود است كه راهنمويش بسوى گشايش شويم» (سوره ليل آيه‏هاى ۵- ۶- ۷).

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۴, ۳۸۳

محمد بن يحيى، از احمد بن محمد بن عيسى، از ابن‏محبوب، از مالك بن عطيّه، از ضريس كناسى، از امام محمد باقر عليه السلام روايت كرده است كه فرمود: «رسول خدا صلى الله عليه و آله به مردى گذشت كه در باغ خود درختى مى‏كِشت. پس حضرت بر سرش ايستاد و فرمود: آيا نمى‏خواهى كه تو را دلالت كنم بر درختى كه ريشه‏اش ثابت‏تر، و رسيدن ميوه‏اش زودتر، و ميوه‏اش خوش‏تر و باقى‏تر است؟ عرض كرد: بلى، يا رسول اللَّه! مرا دلالت كن. فرمود كه: چون صبح و شام كنى بگو: سُبْحانَ اللَّهِ وَالْحَمْدُلِلَّهِ وَلا الهَ الَّا اللَّهُ وَ اللَّهُ أَكْبَرُ؛ يعنى: «پاك و منزّه مى‏شمارم خدا را از آن‏چه لايق آن جناب نباشد، و همه ستايش از براى خدا است، و هيچ خدايى نيست غير از خدا كه مستجمع جميع صفات كمال است، و خدا از آن بزرگ‏تر است كه به وصف در آيد». پس به درستى كه اگر اين را بگويى، از برايت در بهشت به هر تسبيحى ده درخت باشد از انواع ميوه‏ها، و آنها از جمله باقيات صالحات‏اند». حضرت باقر عليه السلام فرمود: «پس آن مرد عرض كرد كه: يا رسول اللَّه! من تو را گواه مى‏گيرم كه اين باغ من صدقه مقبوضه است بر فقرا مسلمانان كه اهل صدقه‏اند. پس خداى- تعالى- چند آيه‏اى از قرآن فرو فرستاد: «فَأَمَّا مَنْ أَعْطى‏ وَ اتَّقى‏* وَ صَدَّقَ بِالْحُسْنى‏* فَسَنُيَسِّرُهُ لِلْيُسْرى‏» «۱»؛ يعنى: پس امّا آنكه داد حقوق مال خود را و در راه خدا عطا كرد، و پرهيز نمود از معاصى و تصديق كرد به كلمه نيكوتر و وعده عوض، پس زود باشد كه آسانى دهيم و اسباب لطف به او كرامت فرماييم، تا آماده شود از براى حالتى كه مؤدّى شود به يسر و راحت» (و آن دخول بهشت است. بنابر ظاهر اين حديث). ( ۱). ليل، ۵- ۷.