روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۶۵۴

آدرس: الكافي، جلد ۲، كِتَابُ الدُّعَاء

الحسين بن محمد عن احمد بن اسحاق عن سعدان بن مسلم عن معاويه بن عمار عن ابي عبد الله ع قال :

كَانَ‏ أَبِي‏ إِذَا طَلَبَ اَلْحَاجَةَ طَلَبَهَا عِنْدَ زَوَالِ اَلشَّمْسِ فَإِذَا أَرَادَ ذَلِكَ قَدَّمَ شَيْئاً فَتَصَدَّقَ بِهِ وَ شَمَ‏ شَيْئاً مِنْ طِيبٍ وَ رَاحَ إِلَى اَلْمَسْجِدِ وَ دَعَا فِي حَاجَتِهِ بِمَا شَاءَ اَللَّهُ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۶, ۴۷

از معاويه بن عمار، از امام صادق (ع) فرمود: پدرم را شيوه بود كه چون طلب حاجتى مى‏كرد، آن را هنگام ظهر طلب مى‏كرد و چون آهنگ آن مى‏نمود چيزى صدقه پيش مى‏داشت و به مستحق مى‏رساند و مقدارى عطر مى‏بوئيد و به مسجد مى‏رفت و براى حاجت خود دعا مى‏كرد بدان چه خدا مى‏خواست.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۴, ۲۲۷

حضرت صادق عليه السلام فرمود: پدرم هر گاه حاجتى از خدا طلب ميكرد آن را هنگام ظهر طلب ميكرد، و چون اراده آن را ميكرد چيزى مى‏آورد و صدقه ميداد، و مقدار كمى عطر ميزد و بمسجد ميرفت و براى حاجت خود دعا ميكرد بدان چه خدا ميخواست.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۴, ۳۲۳

حسين بن محمد، از احمد بن اسحاق، از سعدان بن مسلم، از معاويه بن عمّار، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود: «عادت آن حضرت چنين بود كه چون حاجتى را طلب مى‏كرد، آن را در نزد زوال آفتاب طلب مى‏نمود. پس چون اين را اراده مى‏فرمود، چيزى را پيش مى‏داشت و به آن تصدّق مى‏كرد «۲»، و چيزى از بوى خوش را مى‏بوييد (كه خود را به بوى خوش، خوشبو مى‏كرد) و به جانب مسجد مى‏رفت و در باب حاجت خود دعا مى‏كرد به آن‏چه خدا مى‏خواست». ( ۲). يعنى ابتدا صدقه مى‏داد.