روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۵۹۹

آدرس: الكافي، جلد ۲، كِتَابُ الدُّعَاء

علي بن ابراهيم عن ابيه عن حماد بن عيسي عن حريز عن زراره عن ابي جعفر ع قال :

إِنَّ اَللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ إِنَّ اَلَّذِينَ يَسْتَكْبِرُونَ عَنْ عِبََادَتِي سَيَدْخُلُونَ‏ جَهَنَّمَ‏ دََاخِرِينَ‏ قَالَ هُوَ اَلدُّعَاءُ وَ أَفْضَلُ اَلْعِبَادَةِ اَلدُّعَاءُ قُلْتُ إِنَ‏ إِبْرََاهِيمَ‏ لَأَوََّاهٌ حَلِيمٌ‏ قَالَ اَلْأَوَّاهُ هُوَ اَلدَّعَّاءُ

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۶, ۱۵

از زراره، از امام باقر (ع) فرمود: راستى خدا عز و جل مى‏فرمايد (۶۰ سوره مؤمن): «راستى كسانى كه سر بر فرازند از پرستش من محققاً با زبونى به دوزخ در آيند» فرمود: مقصود از آن، دعاء است، و بهترين عبادت دعاء است، من گفتم: (۱۱۵ سوره توبه): «راستى كه ابراهيم بسيار آه كش و بردبار بود» (يعنى چه؟) فرمود: اواه هم همان دعاء است (يعنى بسيار به درگاه خدا دعا مى‏كرد).

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۴, ۲۱۰

زراره از حضرت باقر عليه السلام حديث كند كه فرمود: خداى عز و جل فرمايد: «همانا آنان كه سرفرازى كنند از عبادت (و پرستش) من، زود است كه سرافكنده بدوزخ درآيند» (سوره مؤمن آيه ۶۰) حضرت فرمود: (مقصود از عبادت) دعاء است، و بهترين عبادت دعاء است، عرضكردم: (مقصود از أواه در اين آيه چيست كه خداوند فرمايد:) «همانا ابراهيم أواه و شكيبا بود» (سوره توبه آيه ۱۱۴) فرمود: أواه يعنى بسيار دعاكننده بدرگاه خداوند.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۴, ۲۹۹

على بن ابراهيم، از پدرش، از حمّاد بن عيسى، از حريز، از زراره، از امام محمد باقر عليه السلام روايت كرده است كه فرمود: «به درستى كه خداى عز و جل مى‏فرمايد كه: «إِنَّ الَّذِينَ يَسْتَكْبِرُونَ عَنْ عِبادَتِي سَيَدْخُلُونَ جَهَنَّمَ داخِرِينَ» «۱»؛ يعنى: به درستى كه آن كسانى كه تكبّر و سركشى مى‏كنند از پرستش من، زود باشد كه درآيند يا درآورده شوند در دوزخ، در حالتى كه خوار و بى‏مقدار باشند». و حضرت فرمود كه: «مراد از پرستش، دعا است. و بهترين عبادت دعا است». عرض كردم: «إِنَّ إِبْراهِيمَ لَأَوَّاهٌ حَلِيمٌ» «۲». حضرت فرمود كه: «اوّاه آن است كه بسيار دعا مى‏كند». (و در ترجمه آيه گفته‏اند كه: «به درستى كه ابراهيم بسيار آه‏كننده بود و بردبار». و اين كنايه است از رقّت قلب و كثرت ترحّم و فرط شفقّت او بر آذر كه پدرِ مادر آن حضرت بود بنا بر اظهر). ( ۱). غافر، ۶۰. ( ۲). توبه، ۱۱۴.