روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۵۲۲

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

علي بن ابراهيم عن ابيه عن ابن ابي عمير عن جميل بن دراج عن ابن بكير عن ابي عبد الله او عن ابي جعفر ع قال :

إِنَ‏ آدَمَ ع‏ قَالَ يَا رَبِّ سَلَّطْتَ عَلَيَّ اَلشَّيْطَانَ وَ أَجْرَيْتَهُ مِنِّي‏ مَجْرَى اَلدَّمِ فَاجْعَلْ لِي شَيْئاً فَقَالَ يَا آدَمُ‏ جَعَلْتُ لَكَ أَنَّ مَنْ هَمَّ مِنْ ذُرِّيَّتِكَ بِسَيِّئَةٍ لَمْ تُكْتَبْ عَلَيْهِ فَإِنْ عَمِلَهَا كُتِبَتْ عَلَيْهِ سَيِّئَةٌ وَ مَنْ هَمَّ مِنْهُمْ بِحَسَنَةٍ فَإِنْ لَمْ يَعْمَلْهَا كُتِبَتْ لَهُ حَسَنَةٌ فَإِنْ هُوَ عَمِلَهَا كُتِبَتْ لَهُ عَشْراً قَالَ يَا رَبِّ زِدْنِي قَالَ جَعَلْتُ لَكَ أَنَّ مَنْ عَمِلَ مِنْهُمْ سَيِّئَةً ثُمَّ اِسْتَغْفَرَ لَهُ غَفَرْتُ لَهُ قَالَ يَا رَبِّ زِدْنِي قَالَ جَعَلْتُ لَهُمُ اَلتَّوْبَةَ أَوْ قَالَ بَسَطْتُ‏ لَهُمُ اَلتَّوْبَةَ حَتَّى تَبْلُغَ اَلنَّفْسُ‏ هَذِهِ قَالَ يَا رَبِّ حَسْبِي‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۵, ۵۲۵

از ابن بكير، از امام صادق يا از امام باقر (ع) فرمود: به راستى آدم (ع) عرض كرد: پروردگارا! شيطان را بر من چيره ساختى و چون خونش بر من روان كردى، براى من هم چيزى مقرر فرما، در پاسخ فرمود: اى آدم! براى تو مقرر كردم كه هر كدام از فرزندانت قصد گناهى بر او نوشته نشود و اگر آن را بكند، بر او يك گناه نوشته شود و هر كدام آنها قصد حسنه كند، براى او يك حسنه نوشته شود و اگر آن را بكند، براى او ده حسنه نوشته شود، عرض كرد: پروردگارا! برايم بيفزا، فرمود: براى تو مقرر كردم كه هر كدامشان گناهى كرد و سپس آمرزش خواست، او را بيامرزم، عرض كرد: پروردگارا! برايم بيفزا، فرمود: براى آنها توبه را مقرر داشتم يا آنكه توبه را به ميان گذاشتم تا آنكه نفس به اين جا رسد (يعنى به گلو گاه). عرض كرد: پروردگارا! براى من بس است.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۴, ۱۷۳

ابن بكير از حضرت صادق يا حضرت باقر عليهما السّلام حديث كند كه فرمود: همانا آدم عليه السّلام عرضكرد: پروردگارا شيطان را بر من مسلط كردى، و چون خون (كه در رگهاى من جريان دارد) او را بر من چيره كردى پس براى من هم چيزى مقرر فرما، خداوند فرمود: اى آدم قرار دادم براى تو كه هر يك از فرزندانت آهنگ گناهى كند بر او نوشته نشود، و اگر انجام داد يك گناه بر او نوشته شود، و هر كه آهنگ كار نيكى كرد اگر آن را انجام نداد يك حسنه براى او نوشته شود، و اگر انجام داد ده حسنه برايش نوشته شود، عرضكرد: پروردگارا برايم بيفزا، فرمود: برايت مقرر ساختم كه هر يك از فرزندانت گناهى كند سپس براى آن آمرزش خواهد برايش بيامرزم، عرضكرد: پروردگارا برايم بيفزا، فرمود: براى آنها توبه قرار دادم- يا فرمود: توبه را براى ايشان گستردم- تا آنكه نفس باينجا (يعنى بگلوگاه) رسد، عرضكرد: پروردگارا مرا بس است.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۴, ۲۳۷

على بن ابراهيم، از پدرش، از ابن ابى عمير، از جميل بن درّاج، از بكير، از امام جعفر صادق يا از امام محمد باقر عليه السلام روايت كرده است كه فرمود: «به درستى كه حضرت آدم عليه السلام گفت كه: اى پروردگار من! شيطان را بر من مسلّط گردانيدى، و او را مانند خون در بدن من روان ساختى؛ پس از براى من چيزى قرار ده (يعنى چيزى كه به آن، از شرّ او محفوظ باشم). فرمود كه: اى آدم! از براى تو اين را قرار دادم كه، هر كه از فرزندانت قصد معصيتى بكند، بر او نوشته نشود. پس اگر آن را به عمل آورد، يك گناه بر او نوشته شود. و هر كه از ايشان قصد ثوابى بكند، پس اگر آن را به عمل نياورد، يك ثواب از برايش نوشته شود، و اگر آن را به عمل آورد، ده ثواب از برايش نوشته شود. عرض كرد كه: اى پروردگار من! از براى من زياد كن. فرمود كه: از برايت قرار دادم كه، هر كه از ايشان گناهى بكند، بعد از آن، طلب آمرزش كند، او را بيامرزد. عرض كرد كه: اى پروردگار من! از براى من زياد كن. فرمود كه: توبه را از براى ايشان قرار دادم، و توبه را از براى ايشان پهن كردم، و در آن وسعتى دادم تا جان به اينجا؛ يعنى به حنجره برسد. عرض كرد كه: اى پروردگار من! مرا بس است».