روایت:الکافی جلد ۱ ش ۵۳۸

آدرس: الكافي، جلد ۱، كِتَابُ الْحُجَّة

الحسين بن محمد عن معلي بن محمد عن محمد بن جمهور عن فضاله بن ايوب عن الحسن بن زياد عن الفضيل بن يسار قال قال ابو جعفر ع :

وَ إِنَّ اَلرَّوْحَ‏ وَ اَلرَّاحَةَ وَ اَلْفَلْجَ‏ وَ اَلْعَوْنَ‏ وَ اَلنَّجَاحَ وَ اَلْبَرَكَةَ وَ اَلْكَرَامَةَ وَ اَلْمَغْفِرَةَ وَ اَلْمُعَافَاةَ وَ اَلْيُسْرَ وَ اَلْبُشْرَى وَ اَلرِّضْوَانَ وَ اَلْقُرْبَ وَ اَلنَّصْرَ وَ اَلتَّمَكُّنَ‏ وَ اَلرَّجَاءَ وَ اَلْمَحَبَّةَ مِنَ اَللَّهِ‏ عَزَّ وَ جَلَّ لِمَنْ تَوَلَّى‏ عَلِيّاً وَ اِئْتَمَّ بِهِ وَ بَرِئَ مِنْ عَدُوِّهِ وَ سَلَّمَ لِفَضْلِهِ وَ لِلْأَوْصِيَاءِ مِنْ بَعْدِهِ حَقّاً عَلَيَّ أَنْ أُدْخِلَهُمْ فِي شَفَاعَتِي وَ حَقٌّ عَلَى رَبِّي‏ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى أَنْ يَسْتَجِيبَ لِي فِيهِمْ فَإِنَّهُمْ أَتْبَاعِي وَ مَنْ تَبِعَنِي فَإِنَّهُ مِنِّي‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۲, ۱۵۱

امام باقر (ع) فرمود: رسول خدا (ص) مى‏فرمود: هر كه را خوش آيد كه چون من زنده باشد و به مرگ من بميرد و به بهشتى رود كه پروردگارم آن را به من وعده كرده و به شاخه‏اى كه پروردگارم كاشته بچسبد، بايد على بن ابى طالب و اوصياء پس از او را دوست و پيرو باشد زيرا آنها شما را در باب گمراهى در نياورند و از باب هدايت بدر نبرند، به آنها چيزى نياموزيد كه از شماها داناترند و به راستى من از پروردگار خود خواستم كه ميان آنها و قرآن جدائى نياندازد تا سر حوض بر من در آيند هم چنين (آن حضرت دو انگشت خود را به هم چسبانيد) پهناى آن حوض از صنعاء است تا ايله، در آن به شماره اختران قدحهاى نقره و طلا است.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۱, ۳۰۰

امام باقر عليه السلام (از قول پيغمبر صلّى اللَّه عليه و آله چنان كه مجلسى گويد) فرمود: همانا نسيم رحمت و آسودگى و پيروزى و كمك و كاميابى و بركت و بزرگوارى و آمرزش و ايمنى و توانگرى و مژده و رضوان و تقرب و يارى و توانائى و اميد و دوستى خداى عز و جل، براى كسى است كه على را دوست بدارد. و اطاعتش كند و از دشمنش بيزارى جويد و بفضيلت او و جانشينانش معترف باشد، بر من است كه ايشان را در شفاعتم در آورم و بر پروردگار- تبارك و تعالى- من است كه شفاعت مرا نسبت بايشان بپذيرد، زيرا آنها پيرو منند و هر كه پيروى من كند از آن من است‏

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۱, ۶۸۵

حسين بن محمد، از مُعلّى بن محمد، از محمد بن جمهور، از فَضالة بن ايّوب، از حسن بن زياد، از فُضيل بن يسار روايت كرده است كه گفت: امام محمد باقر عليه السلام فرمود كه:

«رَوح و راحت و رستگارى و اعانت، و بر آمدن حاجت، و زيادى و بركت، و كرامت و عزّت و حرمت و مغفرت، و عافيت و آسانى، و بشارت و خشنودى، و قرب و نصرت و تمكّن و اقتدار و اميدوارى، و محبّت از جانب خداى عزّوجلّ، از براى كسى است كه على عليه السلام را دوست دارد، و به آن حضرت اقتدا كند، و از دشمنان او بيزار باشد، و فضل او را مسلّم دارد، و اوصياى بعد از او را تصديق كند، و با ايشان در مقام تسليم باشد.

واجب است بر من كه ايشان را در شفاعت خود داخل گردانم، و بر پروردگار من- تبارك و تعالى- واجب و سزاوار است كه مرا در باب شفاعت، اجابت فرمايد؛ زيرا كه ايشان پيروان منند و هر كه مرا پيروى كند، از من است».