روایت:الکافی جلد ۱ ش ۴۹۲

آدرس: الكافي، جلد ۱، كِتَابُ الْحُجَّة

علي بن ابراهيم عن محمد بن عيسي عن يونس بن عبد الرحمن عن حماد عن عبد الاعلي قال سمعت ابا عبد الله ع يقول :

اَلسَّمْعُ وَ اَلطَّاعَةُ أَبْوَابُ اَلْخَيْرِ اَلسَّامِعُ اَلْمُطِيعُ لاَ حُجَّةَ عَلَيْهِ‏ وَ اَلسَّامِعُ اَلْعَاصِي لاَ حُجَّةَ لَهُ‏ وَ إِمَامُ‏ اَلْمُسْلِمِينَ‏ تَمَّتْ حُجَّتُهُ وَ اِحْتِجَاجُهُ يَوْمَ يَلْقَى اَللَّهَ‏ عَزَّ وَ جَلَ‏ ثُمَّ قَالَ يَقُولُ اَللَّهُ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى يَوْمَ نَدْعُوا كُلَّ أُنََاسٍ بِإِمََامِهِمْ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۲, ۸۷

عبد الأعلى گويد: از امام صادق (ع) شنيدم مى‏فرمود: سمع و طاعت (يعنى) شنيدن و فرمان بردن درهاى خير و خوشى باشند آنكه بشنود و فرمان برد حجت و مسئوليتى بر او نيست و آنكه بشنود و نافرمانى كند حجت و دفاعى از خود ندارد، امام مسلمانان در روز قيامت كه خداى عز و جل را ملاقات كند حجت او تمام است و از خود دفاع كند، سپس فرمود: خدا تبارك و تعالى‏ مى‏فرمايد: «روزى كه هر مردمى را با امام خود مى‏خوانيم» (۷۴ سوره اسراء).

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۱, ۲۶۹

عبد الاعلى گويد: شنيدم امام صادق (ع) ميفرمود: شنيدن و اطاعت نمودن از درهاى خير است، بر كسى كه بشنود و فرمانبرد حجتى نيست، و آنكه بشنود و نافرمانى كند حجت و عذرى ندارد و امام مسلمين در روزى كه خداى عز و جل را ملاقات كند حجت و احتجاجش تمامست (زيرا او امام بحق است و در تبليغ هم كوتاهى نكرده است) سپس فرمود: خداى تبارك و تعالى ميفرمايد: (۷۴ سوره ۱۷) «روزى كه هر مردمى را با [ا] مامشان ميخوانيم» (يعنى روز قيامت مثلا گوئيم: شيعيان امام صادق! شيعيان ابو حنيفه! شيعيان مالك!)

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۱, ۵۹۹

على بن ابراهيم، از محمد بن عيسى، از يونس بن عبدالرحمان، از حمّاد، از عبدالأعلى روايت كرده است كه گفت: شنيدم از امام جعفر صادق عليه السلام كه مى‏فرمود: «شنيدن و فرمان بردن، درهاى خير و خوبى است. آن‏كه بشنود و فرمان برد، بر او حجتى نيست، و آن‏كه بشنود و فرمان نبرد، او را حجتى نيست. و امام و پيشواى مسلمانان، حجت و حجت آوردن او تمام است در روزى كه خداى عزّوجلّ را ملاقات نمايد». بعد از آن فرمود كه: «خداى تبارك و تعالى مى‏فرمايد: «يَوْمَ نَدْعُوا كُلَّ أُناسٍ بِإِمامِهِمْ» «۱»، يعنى: ياد كن روزى را كه مى‏خوانيم هر گروهى از مردمان را به پيشواى ايشان كه در مذهب پيروى او نموده باشند» (چنانكه مى‏گويند: اى شيعيان على عليه السلام، بياييد. اى سنيان، اى حنفيان، اى شافعيان، بياييد و امثال اينها. يا ظاهر گروهى را با امام ايشان مى‏خوانيم و همه را در موقف حساب در مى‏آوريم) __________________________________________________

(۱). اسرا، ۷۱.