روایت:الکافی جلد ۱ ش ۴۱۷
آدرس: الكافي، جلد ۱، كِتَابُ التَّوْحِيدِ
و بهذا الاسناد عن يونس عن سعدان رفعه عن ابي عبد الله ع قال :
| الکافی جلد ۱ ش ۴۱۶ | حدیث | الکافی جلد ۱ ش ۴۱۸ | |||||||||||||
| |||||||||||||||
ترجمه
کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۱, ۴۶۹
امام صادق (ع) فرمود: به راستى خدا نعمتى به بندهاى ندهد جز آنكه از طرف خود حجت را نسبت بدان نعمت بر او تمام كند، به هر كه خدا نعمت نيرومندى داده مسئول است كه قيام كند بدان چه براى او تكليف نهاده و متحمل كسانى باشد كه از او ناتوان ترند. و خدا بر هر كه نعمت وسعت مال و توانگرى داده مسئول آن ثروت است و بايد از فقراء رسيدگى كند و به آنها عطايا بدهد و خدا بر هر كه نعمت شرافت خانوادگى و زيبائى رخسار داده است مسئول است كه خدا را سپاس گذارد بر آن نعمت و گردن فرازى بر ديگران نكند و به واسطه شرافت و جمال خود حق ناتوانان را دريغ نكند.
مصطفوى, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۱, ۲۳۰
امام صادق (ع) فرمود: خدا بهيچ بندهاى نعمتى ندهد جز آنكه نسبت بآن حجتى گردنگيرش كند، پس كسى كه خدا بر او منت نهاده و توانايش ساخته حجتش بر او انجام تكاليف الهى و بدوش كشيدن از زير دستان و ناتوانتران است و كسى را كه بر او منت نهاده و در مالش توسعه داده است، همان مالش بر او حجت است و بايد با عطايش بفقرا رسيدگى كند: و كسى را كه خدا بر او منت نهاده و در ميان فاميلش شريف و خوش سيما قرار داده، حجت خدا بر او اينست كه خدا را نسبت بآن نعمت شكركند و بر ديگران گردنفرازى نكند و بواسطه شرف و جمالش از حقوق ضعفا جلوگيرى نكند.
محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۱, ۵۱۵
و به همين اسناد، از يونس، از سعدان روايت است و آن را مرفوع ساخته، از امام جعفر صادق عليه السلام كه آن حضرت فرمود كه: «خدا هيچ نعمتى را بر بندهاى از بندگان انعام نفرموده، مگر آنكه در باب آن، حجتى از جانب خود بر او لازم آورده، و از آن سؤال خواهد فرمود. پس هر كه خدا بر او منّت گذاشت، و او را توانا ساخت، حجتش بر او قيام به آنچه او را تكليف فرموده و محافظت آن است، و قيام به تحمل مشقت آنكه از او پستتر است به حسب مرتبه؛ از آنان كه از او ضعيفتراند. و هر كه خدا بر او منت گذاشت و او را توانگر ساخت، حجتش بر او (آنچه از براى خدا است از حقوق واجبه، چون زكات و خمس، يا حجت خدا بر اين بنده) اموال اوست (و اين معنى ظاهرتر است). بعد از آن تعهد و بازجويى فقرا و احوال ايشان، بعد از اداى واجبات به مستحبات و نوافلى كه دارد. و هر كه خدا بر او منت گذاشت، و او را بزرگوار گردانيد در خانه خويش (كه مراد از آن، قبيله و عشيره است) و او را صاحب جمال گردانيد (در صورتى كه دارد، يعنى در نزد مردم معروف و روشناس شد) حجت خدا بر او، آن است كه خدا را حمد و ثنا كند بر اين نعمت و بر غير خويش ترفّع نورزد، و گردن نكشد، و حقوق ضعفا و ناتوانان را منع نكند، به جهت شرف و بزرگوارى و جمال و شهرتى كه دارد»
