روایت:الکافی جلد ۱ ش ۳۶۱

آدرس: الكافي، جلد ۱، كِتَابُ التَّوْحِيدِ

بعض اصحابنا عن محمد بن عبد الله عن عبد الوهاب بن بشر عن موسي بن قادم عن سليمان عن زراره عن ابي جعفر ع :

قَالَ‏سَأَلْتُهُ عَنْ قَوْلِ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَ‏ وَ مََا ظَلَمُونََا وَ لََكِنْ كََانُوا أَنْفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ‏ قَالَ إِنَّ اَللَّهَ تَعَالَى أَعْظَمُ وَ أَعَزُّ وَ أَجَلُّ وَ أَمْنَعُ مِنْ أَنْ يُظْلَمَ‏ وَ لَكِنَّهُ خَلَطَنَا بِنَفْسِهِ‏ فَجَعَلَ ظُلْمَنَا ظُلْمَهُ‏ وَ وَلاَيَتَنَا وَلاَيَتَهُ‏ حَيْثُ يَقُولُ إِنَّمََا وَلِيُّكُمُ اَللََّهُ وَ رَسُولُهُ‏ وَ اَلَّذِينَ آمَنُوا يَعْنِي‏ اَلْأَئِمَّةَ مِنَّا ثُمَّ قَالَ‏ فِي مَوْضِعٍ آخَرَ وَ مََا ظَلَمُونََا وَ لََكِنْ كََانُوا أَنْفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ‏ ثُمَّ ذَكَرَ مِثْلَهُ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۱, ۴۲۱

زراره گويد: از امام باقر (ع) پرسيدم از تفسير قول خداى عز و جل (۵۴ سوره ۲): «به ما ستم نكردند ولى به خودشان ستم كردند» فرمود: براستى خداى تعالى بزرگتر و عزيزتر و جليل‏تر و منيع‏تر است از اينكه ستم شود ولى حضرت او ما را به خود وابسته و ستم به ما راست به خود انگاشته و ولايت ما را ولايت خود شناخته، آنجا كه مى‏فرمايد (۶۰ سوره ۵): «همانا ولى شما خدا است و رسولش و آن كسانى كه ايمان آوردند» يعنى امامان (ع) از تيره ما، سپس در جاى ديگر كه همين آيه را تفسير فرمود: «به ما ستم نكردند و به خود ستم كردند» نظير اين فرمايشات را فرمود.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۱, ۲۰۰

زرارة گويد: از امام باقر (ع) راجع بقول خداى عز و جل (۵۴ سوره ۲) «بما ستم نكردند بلكه بخودشان ستم كردند» پرسيدم، فرمود: همانا خداى تعالى بزرگتر و عزيزتر و جليل‏تر و والاتر است كه ستم شود ولى ما را بخود پيوسته و ستم بما را ستم بخود انگاشته و ولايت ما را ولايت خود قرار داده، آنجا كه ميفرمايد: (۶۰ سوره ۵) «همانا ولى شما فقط خداست و پيغمبر او و كسانى كه ايمان دارند» كه مراد از آنها امامان از خاندان مايند (پس همچنان كه در اين آيه ولايت ما را بولايت خود پيوسته) در جاى ديگر (ستم بما را ستم بخود دانسته) و فرموده است «بما ستم نكردند بلكه بخود ستم كردند» و سپس مانند اين در قرآنش ذكر كرده است (مانند خشنودى و غضب و افسوس كه آنها را بخود نسبت داده و مقصود مائيم) [و در موضع ديگر قرآن اين آيه را فرموده است‏].

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۱, ۴۶۷

بعضى از اصحاب ما، از محمد بن عبداللَّه، از عبدالوهّاب بن بِشر، از موسى بن قادم، از سليمان، از زراره، از امام محمد باقر عليه السلام روايت است كه گفت: آن حضرت را از قول خداى عزّوجلّ سؤال كردم كه: «وَ ما ظَلَمُونا وَ لكِنْ كانُوا أَنْفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ» «۲»، يعنى: «و بر ما __________________________________________________

(۲). بقره، ۵۷.                                                                                                                                                          ستم نكردند در ستمى كه كردند، وليكن عادت ايشان اين بود كه بر نفس‏هاى خويش ستم كنند». حضرت فرمود: «خدا از آن بزرگ‏تر و بزرگوارتر و استوارتر است كه مظلوم شود؛ كه كسى بر او ظلم و ستم تواند نمود، وليكن آن جناب ما را به نفس خود آميخته و مخلوط گردانيده. پس ستمى را كه بر ما واقع شود، ستم بر خود و ولايت و دوستى با ما را دوستى با خود قرار داده، از آنجا كه مى‏فرمايد: «إِنَّما وَلِيُّكُمُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ وَ الَّذِينَ آمَنُوا» «۱»، يعنى: جز اين نيست كه صاحب اختيار و اولى به تصرف و حاكم بر امور دينى و دنيوى شما، خدا است و رسول او- كه محمد است- و آن كسانى كه ايمان آوردند»، حضرت فرمود: «يعنى ائمه از ما بعد از آن». در موضع ديگر فرمود: «وَ ما ظَلَمُونا وَ لكِنْ كانُوا أَنْفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ» پس مثل آن را ذكر فرمود.                                                __________________________________________________
(۱). مائده، ۵۵.