روایت:الکافی جلد ۱ ش ۳۳۱

آدرس: الكافي، جلد ۱، كِتَابُ التَّوْحِيدِ

و عنه عن محمد بن يحيي عن احمد بن محمد بن عيسي عن الحسين بن سعيد عن النضر بن سويد عن عاصم بن حميد عن ابي بصير عن ابي عبد الله ع قال :

مَنْ زَعَمَ أَنَّ اَللَّهَ مِنْ شَيْ‏ءٍ أَوْ فِي شَيْ‏ءٍ أَوْ عَلَى شَيْ‏ءٍ فَقَدْ كَفَرَ قُلْتُ فَسِّرْ لِي قَالَ أَعْنِي بِالْحَوَايَةِ مِنَ اَلشَّيْ‏ءِ لَهُ أَوْ بِإِمْسَاكٍ لَهُ أَوْ مِنْ شَيْ‏ءٍ سَبَقَهُ‏ وَ فِي رِوَايَةٍ أُخْرَى مَنْ زَعَمَ أَنَّ اَللَّهَ مِنْ شَيْ‏ءٍ فَقَدْ جَعَلَهُ مُحْدَثاً وَ مَنْ زَعَمَ أَنَّهُ فِي شَيْ‏ءٍ فَقَدْ جَعَلَهُ مَحْصُوراً وَ مَنْ زَعَمَ أَنَّهُ عَلَى شَيْ‏ءٍ فَقَدْ جَعَلَهُ مَحْمُولاً

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۱, ۳۶۹

امام صادق (ع) فرمود: هر كه گمان كند كه خدا از چيزى است يا در چيزى است يا بر چيزى است محققا كافر است، ابو بصير گويد: عرض كردم: آن را براى من توضيح بدهيد، فرمود: مقصودم اين است كه چيزى او را در درون خود داشته باشد يا او را نگهدارد يا آنكه از چيزى پيش از خود بوجود آمده باشد. در روايت ديگر است كه: هر كس گمان برد كه خدا از چيزى بوده است، او را پديده شده قرار داده، و هر كه گمان برد در چيزى است او را محصور نموده، و هر كه گمان برد بر چيزى است او را قابل محل شناخته. در تفسير قول خداى تعالى: «وَ هُوَ الَّذِي فِي السَّماءِ إِلهٌ وَ فِي الْأَرْضِ إِلهٌ»

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۱, ۱۷۳

ابو بصير گويد: امام صادق (ع) فرمود: هر كس معتقد شود كه خدا از چيزيست يا در چيزيست كافر است، عرض كردم برايم توضيح دهيد فرمود: مقصودم اينست كه چيزى او را فرا گيرد يا او را نگهدارد يا چيزى بر او پيشى گيرد. و در روايت ديگريست: هر كه گمان كند خدا از چيزيست، او را پديد آمده قرار داده و هر كه گمان كند در چيزيست، او را در حصار قرار داده و هر كه گمان كند بر چيزيست، او را قابل حمل قرار داده.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۱, ۴۰۵

و از او، از محمد بن يحيى، از احمد بن محمد بن عيسى، از حسين بن سعيد، از نضر بن سُويد، از عاصم بن حُميد، از ابو بصير، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت است كه آن حضرت فرمود كه: «هر كه گمان كند كه خدا از چيزى، يا در چيزى، يا بر چيزى است، كافر است». عرض كردم كه: آنچه فرمودى، از براى من تفسير فرما. فرمود كه: «مقصود من، آن است كه گمان آن كس چنين باشد كه چيزى گرداگرد او را فرا گرفته، يا او را نگاه داشته، يا از چيزى به هم رسيده كه بر او پيشى گرفته باشد» (و تفسير آن حضرت، به طريق لفّ و نشر مشوّش است؛ چه اول به دوم، و دوم به سوم، و سوم به اول، تعلق دارد). و در روايت ديگر چنين است كه: «هر كه گمان كند كه خداى عزّوجلّ از چيزى به هم رسيده، او را حادث قرار داده و اعتقاد نموده كه كسى او را از سر نو پديد آورده، و هر كه گمان كند كه خدا در چيزى مى‏باشد، او را محصور گردانيده به آن مكانى كه حاصر اوست و گرداگرد او را فرا گرفته، و هر كه گمان كند كه خدا بر بالاى چيزى قرار دارد، او را محمول ساخته» (كه چيزى او را برداشته است). در بيان فرموده خداى تعالى: «وَ هُوَ الَّذِي فِي السَّماءِ إِلهٌ وَ فِي الْأَرْضِ إِلهٌ» «۱» __________________________________________________

(۱). زخرف، ۸۴.