روایت:الکافی جلد ۱ ش ۳۰۲

آدرس: الكافي، جلد ۱، كِتَابُ التَّوْحِيدِ

عده من اصحابنا عن احمد بن محمد بن خالد عن ابيه عن ابن ابي عمير عن ابن اذينه عن محمد بن مسلم عن ابي عبد الله ع قال :

اَلْمَشِيئَةُ مُحْدَثَةٌ

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۱, ۳۱۹

امام صادق (ع) فرمود: مشيت پديد شده است.

(كليات گفتار در باره صفات ذات و صفات فعل)

تعريفات و قواعد: ۱- وصف خدا به مركب از دو چيزى كه موجود باشند، نشانه صفت فعل است. مثال- تو در عالم در باره خدا ثابت مى‏كنى ما يريد و ما لا يريد- آنچه اراده كند و اراده نكند، ما يرضاه و ما يسخطه- آنچه خشنودش كند و آنچه به خشمش آرد، آنچه دوست دارد و آنچه دشمن دارد، اينها همه صفات فعل باشند و اگر اراده هم مانند علم و قدرت صفت ذات بود، وجود ما لا يريد اين صفت را نقض مى‏كرد و موجب بروز اختلال در ذات حق مى‏شد، اگر (ما يحب) صفت ذات بود (ما يبغض) نقض آن بود، نبينى كه در عالم هستى چيزى درك نكنيم كه بر او صادق آيد خدا او را نمى‏داند يا بر او قدرت ندارد. ۲- صفات ذات خدا كه ازلى هستند در عالم هستى زمينه مخالف ندارند، ما هرگز خدا را وصف نكنيم به اينكه: قدرت دارد، عجز دارد (يعنى دو جمله ما يقدر و ما لا يقدر عليه) صادق نباشد يا اينكه علم دارد و جهل و سفه دارد و حكمت دارد و خطاء دارد، عزت دارد و ذلت دارد، يعنى اين جمله‏ها: (ما يعلم و مالا يعلم ما احكم خلقه و مالم يحكم خلقه يعز و لا يعز) هيچ كدام صادق نباشند ولى صحيح باشد كه گفته شود: الف- دوست دارد خدا هر كه اطاعت او كند و دشمن داردهر كه نافرمانى او كند. ب- مهر ورزد خدا با هر كه او را فرمانبرد و دشمنى ورزد با هر كه او را نافرمانى كند. ج- خشنود گردد خدا و خشم كند، در دعا هم مى‏گوئى: بار خدايا از من خشنود باش، به من خشم مكن، به من مهر ورز، با من بد ميانديش. ولى درست نباشد كه گفته شود: الف- خدا مى‏تواند بداند و مى‏تواند كه نداند. ب- خدا مى‏تواند كه سلطان باشد و مى‏تواند كه سلطان نباشد. ج- خدا مى‏تواند عزيز و حكيم باشد و مى‏تواند عزيز و حكيم نباشد. د- خدا مى‏تواند جواد باشد و مى‏تواند جواد نباشد. ه- خدا مى‏تواند آمرزنده باشد و مى‏تواند آمرزنده نباشد. ۳- هر چه صفت ذات باشد اراده بدان متعلق نشود جائز نيست گفته شود: خدا اراده كرده كه رب و قديم و عزيز و حكيم و مالك و عالم و قادر باشد، زيرا اينها از صفات ذاتند و اراده از صفات فعل است، ندانى كه گفته مى‏شود: خدا اين را اراده كرده و آن را اراده نكرده. ۴- در برابر هر صفت ذاتى خدا، ضد و مخالف آن از ذات او منتفى باشد: مثال- گفته مى‏شود: حى، عالم، سميع، بصير، عزيز، حكيم، غنى، ملك، حليم، عدل، كريم. جهل ضد علم است و عجز ضد قدرت و موت ضد حيات و ذلت ضد عزت و خطاء ضد حكمت و عجله و نادانى ضد حلم، و جور و ظلم ضد عدل، و اين اضداد صفات ثبوتيه از ذات خدا بطور مطلق منتفى هستند.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۱, ۱۵۰

امام صادق (ع) فرمود: مشيت پديد شده است (چنانچه در دو حديث قبل از قول مرحوم فيض بنقل مجلسى ره ذكر شد و آن لحاظ دوم مشيت است كه بمخلوق) نسبت پيدا ميكند.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۱, ۳۵۵

چند نفر از اصحاب ما روايت كرده‏اند از احمد بن محمد بن خالد، از پدرش، از ابن ابى عُمير، از ابن اذينه، از محمد بن مسلم، از امام جعفر صادق عليه السلام كه فرمود: «مشيت خدا تازه به هم رسيده است».