روایت:الکافی جلد ۱ ش ۱۰۵۱
آدرس: الكافي، جلد ۱، كِتَابُ الْحُجَّة
محمد بن الحسن عن بعض اصحابنا عن علي بن الحكم عن الحكم بن مسكين عن رجل من قريش من اهل مكه قال :
| الکافی جلد ۱ ش ۱۰۵۰ | حدیث | الکافی جلد ۱ ش ۱۰۵۲ | |||||||||||||
| |||||||||||||||
ترجمه
کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۳, ۱۳۷
يكى از مردان قرشى ساكن مكه گويد: سفيان ثورى گفت: بيا ما را ببر خدمت جعفر بن محمد (ع)، گويد: من با او خدمت آن حضرت رفتيم و وقتى رسيديم كه سوار مركب خود شده بود، سفيان به آن حضرت عرض كرد: يا ابا عبد الله حديث خطبه رسول خدا (ص) را در مسجد خيف براى ما باز گو، فرمود: اكنون بگذار دنبال كار خود بروم چون سوار شدم، و چون برگشتم براى تو باز مىگويم، عرض كرد: تو را به قرابت رسول خدا (ص) سوگند كه اين حديث را بفرمائيد براى من، آن حضرت پياده شد و سفيان عرض كرد: دستور بدهيد تا دوات و كاغذ براى من بياورند و آن را از زبان شما بنويسم، دوات و كاغذ خواست و سپس فرمود: بنويس: بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ، اين خطبه رسول خدا در مسجد خيف، خُرَّم باد بندهاى كه بشنود گفتار مرا و آن را در دل جاى دهد و حفظ كند و به هر كس نشنيده برساند، أيا مردم بايد حاضران به غائبان برسانند بسا كسى كه دستور بينائى و فهم با خود دارد و بينا و با فهم نيست (يعنى بدان معتقد نيست مانند مستشرقان خارجى كه اسلام و تاريخ آن را مىدانند ولى بدان عقيده ندارند) و بسا كسى كه دستور فقه را به بافهمتر از خود نقل مىكند، سه چيز است كه دل مرد مسلمان در آن دغلى روا ندارد: ۱- اخلاص در كردار براى خدا. ۲- خير انديشى براى ائمه مسلمين. ۳- ملازمت در جماعت مسلمانان، زيرا دعوتشان فرا گيرد هر كس را كه در پشت سر آنها است، مؤمنان برادرند و خونشان برابرند و آنان هم دستند بر همه ديگران، مىكوشد براى اجراى پيمان آنها كوچكترشان. سفيان آن را نوشت و بر آن حضرت باز خواند و امام صادق سوار شد، من و سفيان آمديم تا آن كه در ميان راه به من گفت: تو با خود باش و بايست تا من در اين حديث نگاهى و انديشهاى كنم، و من به او گفتم: به خدا ابا عبد الله الصادق با ذكر اين حديث به گردن تو حقى انداخته كه هرگز از گردنت نرود، گفت: كدام حق؟ گفتم: در اين جمله كه: سه چيز است كه دل مسلمان در آن خيانت و دغلى روا ندارد، يكى اخلاص عمل براى خدا كه ما آن را فهميديم ولى دومى كه خير انديشى براى ائمه مسلمين است، اين ائمهاى كه خير انديشى آنها بر ما لازم است چه كسانند؟ معاويه بن ابى سفيان و يزيد بن معاويه و مروان بن حكم و همه آن كسانيند كه گواهى آنان را در دست نداريم و نماز دنبال آنها نخوانيم؟ و سومى كه ملازمت با جماعت آنها است مقصود كدام جماعت است؟ مقصود جماعت مرجئه است كه مىگويند هر كه نماز هم نخواند و روزه هم نگيرد و غسل جنابت هم نكند و خانه كعبه را هم خراب كند و مادرش را هم بگايد به محض نام مسلمانى كه بر خود نهاده است در ايمان هم درجه جبرئيل و ميكائيل است؟ مقصود جماعت قدرىها است؟ كه مىگويند: آنچه خدا خواست نشد و آنچه ابليس خواست مىشود؟ مقصود جماعت حرورىها و خوارج است؟ كه از على بن ابى طالب (ع) بيزارند و او را كافر مىدانند؟ مقصود پيروان جهم است؟ كه مىگويد: ايمان همان خداشناسى است و ديگر چيزى جز آن نيست؟ سفيان گفت: واى بر تو در معنى اين دو جمله حديث چه مىگويند؟ گفتم: مىگويند مقصود از امامى كه خير انديشى براى او واجب است بر ما، على بن ابى طالب (ع) است. و مقصود از جماعتى كه ملازمت آنها واجب است خاندان او است. گويد: آن نامه را گرفت و دريد و سپس به من گفت: از آن به احدى خبر مده.
مصطفوى, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۲, ۲۵۸
سفيان ثورى بمردى قرشى از اهل مكه گفت: ما را نزد جعفر بن محمد (امام صادق عليه السلام) ببر، آن مرد گويد: او را خدمتش بردم هنگامى كه آن حضرت بر مركب خويش سوار شده بود. سفيان باو عرضكرد: اى ابا عبد اللَّه! حديث سخنرانى پيغمبر صلّى اللَّه عليه و آله را در مسجد خيف براى ما باز گو، فرمود: اكنون كه سوار شدهام، بگذار دنبال كارم بروم، وقتى آمدم برايت ميگويم، عرضكرد: تقاضا ميكنم بحق قرابتى كه با پيغمبر صلّى اللَّه عليه و آله دارى، برايم بازگو، حضرت پياده شد، سفيان عرضكرد: امر بفرمائيد برايم دوات و كاغذى بياورند [كيست كه براى من دوات و كاغذى بياورد؟] تا آن را بنويسم، حضرت دوات و كاغذ خواست و سپس فرمود بنويس. بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ خطبه رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله در مسجد خيف
«خدا خرم و شادان كند (بلند قدر و نيكو مرتبه سازد) بندهئى را كه سخنم بشنود و در گوش گيرد و بكسانى كه نشنيدهاند برساند، اى مردم! حاضرين بغائبين برسانند، زيرا بسا حامل علمى كه دانشمند نباشد و بسا رساننده علمى كه بداناتر از خود رساند. سه چيز است كه دل هيچ فرد مسلمانى با آن خيانت نكند: خالص نمودن عمل براى خدا و خيرخواهى پيشوايان مسلمين و همراه بودن با جماعت ايشان، زيرا دعوت مسلمين افراد دنبال سرشان را فرا گيرد. مؤمنين همه برادرند، خونشان برابر است و يك دستند بر سر ديگران پستترين آنها بقرار دادشان ميكوشد».
سفيان اين حديث را نوشت و بر امام عرضه كرد، سپس حضرت سوار شد و من و سفيان آمديم. در بين راه سفيان بمن گفت: باش تا در اين حديث نظرى كنم، باو گفتم: بخدا كه امام صادق چيزى را بگردنت گذاشت كه هرگز از عهده آن برنيائى گفت: آن چيست؟ گفتم: اينكه فرمود: سه چيز است كه دل هيچ مرد مسلمانى با آن خيانت نكند: خالص نمودن عمل براى خدا، اين مطلب را مىدانيم (ولى سپس فرمود) خير خواهى پيشوايان مسلمين، آيا اين پيشوايان كه خيرخواهى آنها بر ما واجبست كيانند؟ آيا مقصود معاوية بن ابى سفيان و يزيد بن معاويه و مروان بن حكم و كسانى كه شهادتشان نزد ما پذيرفته نيست و نماز خواندن پشت سرشان جايز نيست ميباشند؟ سپس كه فرمود و همراه بودن با جماعت مسلمين آيا كدام جماعت از مسلمين است؟ آيا مقصود مرجئى است كه ميگويد: كسى كه نماز نخواند و روزه نگيرد و غسل جنابت نكند و كعبه را خراب كند و با مادرش نزديكى كند، ايمان جبرئيل و ميكائيل را دارد؟ يا قدرى است كه عقيده دارد آنچه خداى عز و جل خواهد واقع نشود و آنچه شيطان بخواهد واقع شود، يا حرورى است كه از على بن ابى طالب عليه السلام بيزارى جويد و بر آن حضرت گواهى بكفر دهد؟! آيا جهمى است كه عقيده دارد هر چه هست، همان شناختن خداى يكتاست و ايمان چيزى جز اين نيست؟. سفيان گفت: واى بر تو، مگر (شيعيان) چه عقيده دارند؟ گفتم: آنها ميگويند: همانا بخدا كه على بن ابى طالب عليه السلام امام و پيشوائى است كه خير خواهيش بر ما لازمست و جماعتى كه بايد با آنها همراه بود، خاندان او هستند، سفيان نوشته را پاره كرد و گفت: اين خبر را بكسى نگو.
محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۲, ۳۸۳
محمد بن حسن، از بعضى از اصحاب ما، از على بن حَكم، از حَكم بن مسكين، از مردى از قبيله قريش كه از اهل مكّه بود، روايت كرده است كه گفت: سفيان ثورى به من گفت كه: بيا برويم به نزد جعفر بن محمد، راوى مىگويد كه: من با سفيان به نزد آن حضرت رفتيم و آن حضرت را يافتيم كه بر اسب خويش سوار شده بود. سفيان به آن حضرت عرض نمود كه: يا ابا عبداللَّه، خبر ده ما را به خبر خطبهاى كه رسول خدا صلى الله عليه و آله در مسجد خَيف خواند. حضرت فرمود كه: «مرا بگذار تا در پى كار خويش روم كه الحال سوار شدهام و چون بيايم تو را خبر خواهم داد». سفيان عرض كرد كه: تو را سؤال مىكنم به حقّ آن خويشى كه نسبت به رسول خدا صلى الله عليه و آله دارى و دست برنمىدارم، مگر آنكه مرا خبر دهى. راوى مىگويد كه حضرت فرود آمد و سفيان به حضرت عرض كرد كه: بفرما قلمدان و كاغذى براى من بياورند تا آن را بنويسم. حضرت آن را طلبيد و چون آوردند، فرمود كه: «بنويس: بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ، خطبه رسول خدا در مسجد خيف اين است كه: خدا تازه روى گرداند و به ناز و نعمت بپروراند آن بندهاى را كه گفتار مرا بشنود و آن را ياد گيرد و محافظت نمايد و برساند آن را به كسى كه به او نرسيده باشد. اى گروه مردمان، بايد كه حاضران به غايبان برسانند. پس بسا كسى هست كه فقه در بار دارد و خود فقيه نيست، و بسا كسى است كه حامل فقه است و مىرساند به كسى كه از او فقيهتر است. سه چيز است كه با وجود آنها دل مرد مسلمان كينه به هم نمىرساند (يا خيانت در آن راه نمىيابد): عمل را براى خدا خالص گردانيدن، و خيرخواهى براى امامان مسلمانان كردن، و ملازم جماعت ايشان بودن؛ زيرا كه دعوت ايشان فرا مىگيرد كسانى را كه در عقب ايشانند، و مؤمنان برادرانند كه خونهاى ايشان برابرى مىكند (و درباب قتل و قصاص همتاى يكديگر و بر يكديگر زيادتى ندارند)، و ايشان، به منزله يك دستاند بر هر كه غير ايشان باشد. و پستترين ايشان به زنهار ايشان، سعى مىكند» (به آن معنى كه در حديث سابق مذكور شد). و سفيان آن را نوشت و بعد از نوشتن، آن را به حضرت عرض نمود؛ به خواندن يا نمودن، كه صحّت و سقم آن معلوم شود و حضرت صادق عليه السلام سوار شد، و من و سفيان آمديم و در هنگامى كه در بين راه بوديم، به من گفت: چنانچه هستى باش، و از جاى خود حركت مكن، تا من در اين حديث نظر كنم. پس، من به سفيان گفتم: به خدا سوگند، كه حضرت صادق عليه السلام چيزى در گردن تو لازم آورده كه هرگز از گردن تو نمىرود، كه گفت: آن، چه چيز است؟ گفتم: سه چيز كه دل مرد مسلمان با وجود آنها كينه به هم نمىرساند (يا خيانت در آن راه نمىيابد)؛ چنانچه پيغمبر فرموده، يكى عمل را براى خدا خالص گردانيدن، و آن را شناختيم و معنى آن را فهميديم و ديگرى، خيرخواهى كردن است براى امامان مسلمانان. اين امامان كه خيرخواهى ايشان بر ما واجب است كيانند؟ آيا معاويه پسر ابو سفيان و يزيد پسر معاويه و مروان پسر حَكَم و امثال ايشانند از هر كه شهادتش در نزد ما مقبول نيست و نماز در پشت سر ايشان نمىتوان كرد؟ و آن حضرت كه فرموده ملازم جماعت ايشان بودن، اين جماعت كدام گروهند؟ آيا مراد طائفه مرجئه است كه مىگويند هر كه نماز نكند و روزه نگيرد و غسل جنابت نكند و كعبه را خراب كند و با مادر خود جماع كند، ايمانش مانند ايمان جبرئيل و ميكائيل است، يا قدريّه كه مىگويند: خداى عزّوجلّ هر چه خواهد، متحقق نمىشود و شيطان، هر چه خواهد موجود مىشود. يا حروريّهاند كه از على بن ابى طالب عليه السلام بيزارى مىجويند و شهادت مىدهند بر آن حضرت به كفر او و او را كافر مىدانند. «۱» يا جَهميّهاند كه مىگويند: جز اين نيست كه ايمان، همان شناختن خدا است، به تنهايى و ايمان، چيزى غير از آن نيست. سفيان گفت: واى بر تو، شيعيان، يا امامان ايشان، چه مىگويند؟ گفتم كه: مىگويند: به خدا سوگند، كه على بن ابى طالب عليه السلام، امامى است كه خيرخواهى از او، و ملازمت جماعت ايشان كه اهل بيت و خانه آباده اويند، بر ما واجب است. راوى مىگويد كه: پس سفيان نوشته را گرفت و پاره كرد و گفت: كسى را به اين قصه خبر مده. __________________________________________________
(۱). و حرورا دهى بوده، در بغداد كه ملاعين خوارج در آن بودهاند. (مترجم)
شرح
آیات مرتبط (بر اساس موضوع)
احادیث مرتبط (بر اساس موضوع)
- الکافی جلد ۱ ش ۱۰۵۱ (روایت شده از: امام جعفر صادق عليه السلام)
