روایت:الکافی جلد ۱ ش ۱۰۰۷

آدرس: الكافي، جلد ۱، كِتَابُ الْحُجَّة

احمد بن محمد عن محمد بن الحسن عن محمد بن عيسي بن عبيد عن محمد بن شعيب عن عمران بن اسحاق الزعفراني عن محمد بن مروان عن ابي عبد الله ع قال سمعته يقول :

إِنَّ اَللَّهَ خَلَقَنَا مِنْ نُورِ عَظَمَتِهِ ثُمَّ صَوَّرَ خَلْقَنَا مِنْ طِينَةٍ مَخْزُونَةٍ مَكْنُونَةٍ مِنْ تَحْتِ اَلْعَرْشِ فَأَسْكَنَ ذَلِكَ اَلنُّورَ فِيهِ فَكُنَّا نَحْنُ خَلْقاً وَ بَشَراً نُورَانِيِّينَ لَمْ يَجْعَلْ لِأَحَدٍ فِي مِثْلِ اَلَّذِي خَلَقَنَا مِنْهُ نَصِيباً وَ خَلَقَ أَرْوَاحَ‏ شِيعَتِنَا مِنْ طِينَتِنَا وَ أَبْدَانَهُمْ مِنْ طِينَةٍ مَخْزُونَةٍ مَكْنُونَةٍ أَسْفَلَ مِنْ ذَلِكَ اَلطِّينَةِ وَ لَمْ يَجْعَلِ اَللَّهُ لِأَحَدٍ فِي مِثْلِ اَلَّذِي خَلَقَهُمْ مِنْهُ نَصِيباً إِلاَّ لِلْأَنْبِيَاءِ وَ لِذَلِكَ صِرْنَا نَحْنُ وَ هُمُ اَلنَّاسَ‏ وَ صَارَ سَائِرُ اَلنَّاسِ هَمَجٌ لِلنَّارِ وَ إِلَى‏ اَلنَّارِ

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۳, ۸۷

محمد بن مروان گويد: از امام صادق (ع) شنيدم مى فرمود: به راستى خدا ما را از نور عظمت خود آفريد و سپس خلق ما را مجسّم كرد از گلى مخزون و نهفته در زير عرش و آن نور را در اين كالبد نهاد و ما خلقى شديم در جلوه بشريت فروزان و درخشنده و كسى را در اين خلقت ما، بهره نيست، و جان شيعيان ما را از گِل ما آفريد و پيكر آنها را از گِلى مخزون و نهفته در رتبه پائين‏تر از آن گِلى كه روحشان را از آن آفريد، و احدى را در آن خلقت مخصوص آنها بهره‏اى نيست جز پيامبران، و از اين رو ما و آنها آدمى شديم و مردم ديگر جانوران دم آتش شدند و به سوى دوزخ‏ ميروند.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۲, ۲۳۲

امام صادق عليه السلام مى‏فرمود: خدا (ارواح) ما را از نور عظمت خويش آفريد، آنگاه آفرينش ما را (يعنى پيكر ما را يا صورت مثالى ما را) از گلى در خزانه و پوشيده از زير عرش صورتگرى كرد و آن نور را در آن، جايگزين ساخت، و ما مخلوق و بشرى نورانى بوديم، و براى هيچ كس از آنچه در خلقت ما نهاد، بهره‏ئى قرار نداد و ارواح شيعيان ما را از گل ما آفريد و بدنشان را از گلى در خزانه و پوشيده پائين‏تر از گل ما. و خدا هيچ كس را جز انبيا از خلقت ايشان بهره‏ئى نداد، از اين رو ما و آنها آدمى شديم و مردم ديگر خر مگسانى كه سزاوار دوزخند و بسوى دوزخ ميروند.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۲, ۳۴۱

احمد بن محمد، از محمد بن حسن، از محمد بن عيسى بن عُبيد، از محمد بن شعيب، از عمران بن اسحاق زعفرانى، از محمد بن مروان، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه گفت: شنيدم از آن حضرت كه مى‏فرمود: «خدا ما را از نور عظمت خويش آفريد. بعد از آن، خلق ما را نگاشت از طينت و سرشت مخزونِ مكنون از زير عرش، و آن نور را در آن ساكن گردانيد. پس ما مخلوق و بشرى بوديم نورانى (بنابر بعضى از نُسَخ كافى، ما چنين بوديم در حالى كه مخلوق و بشر، يا روح و جسدى نورانى بوديم)، و خدا براى هيچ‏كس در مثل آنچه ما از آن خلق شديم، بهره قرار نداد و ارواح شيعيان ما را از سرشت ما خلق فرمود، و تن‏هاى ايشان را از سرشت مَخزونِ مكنون كه از اين سرشت پايين‏تر بود. و خدا براى كسى در مثل آنچه ايشان را از آن خلق فرمود، بهره‏اى قرار نداد، مگر از براى پيغمبران، و براى اين، ما و ايشان مردمان شديم، و سائر مردمان (كه به صورت ناس‏اند و در حقيقت، نسناس خر مگسى چندند) كه براى آتش جهنم خلق شده‏اند و به سوى آتش جهنم باز خواهند گرديد».