روایت:الکافی جلد ۱ ش ۱۰۰۵

آدرس: الكافي، جلد ۱، كِتَابُ الْحُجَّة

علي بن محمد عن بعض اصحابنا عن ابن ابي عمير عن حريز عن زراره عن ابي جعفر ع قال :

لِلْإِمَامِ عَشْرُ عَلاَمَاتٍ يُولَدُ مُطَهَّراً مَخْتُوناً وَ إِذَا وَقَعَ‏ عَلَى اَلْأَرْضِ وَقَعَ عَلَى رَاحَتِهِ رَافِعاً صَوْتَهُ بِالشَّهَادَتَيْنِ‏ وَ لاَ يُجْنِبُ‏ وَ تَنَامُ عَيْنَاهُ وَ لاَ يَنَامُ قَلْبُهُ‏ وَ لاَ يَتَثَاءَبُ وَ لاَ يَتَمَطَّى وَ يَرَى مِنْ خَلْفِهِ كَمَا يَرَى مِنْ أَمَامِهِ‏ وَ نَجْوُهُ كَرَائِحَةِ اَلْمِسْكِ وَ اَلْأَرْضُ مُوَكَّلَةٌ بِسَتْرِهِ‏ وَ اِبْتِلاَعِهِ‏ وَ إِذَا لَبِسَ‏ دِرْعَ‏ رَسُولِ اَللَّهِ ص‏ كَانَتْ عَلَيْهِ وَفْقاً وَ إِذَا لَبِسَهَا غَيْرُهُ مِنَ اَلنَّاسِ طَوِيلِهِمْ وَ قَصِيرِهِمْ زَادَتْ عَلَيْهِ شِبْراً وَ هُوَ مُحَدَّثٌ‏ إِلَى أَنْ تَنْقَضِيَ أَيَّامُهُ

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۳, ۸۵

زراره از امام باقر (ع) كه فرمود: براى امام ده نشانه است: ۱- پاك و ختنه شده متولد گردد. ۲- به كف دست بر زمين آيد و آواز خود را در وقتى كه نوزاد است به اداى شهادتين بلند كند. ۳- جنب نشود (يعنى به احتلام) ۴- ديده‏اش بخوابد و دلش بيدار باشد. ۵- دهن ياوه نكند كشكوار نكند. ۶- از پشت سر خود ببيند چنانچه از پيش رو بيند. ۷- فضله‏اش بوى مشك دهد. ۸- زمين آن را ببلعد و موكّل نهان كردنش باشد. ۹- چون زره رسول خدا (ص) را در بر كند به اندام او رسا باشد و چون ديگرى از مردم آن را بپوشد چه دراز قدّ چه كوتاه قدّ، يك وجب بر قامت بلند باشد. ۱۰- و امام تا بميرد محدّث باشد (يعنى با فرشته‏هاى نامرئى مربوط و در گفتگو است و اخبار غيب را از آنها دريافت كند).

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۲, ۲۳۱

امام باقر عليه السلام فرمود: امام را ده علامت است: ۱- پاكيزه و ختنه شده متولد شود. ۲- چون بدنيا آيد كف دست بزمين نهاده، بشهادتين آواز بردارد. ۳- محتلم نشود [پليدى جنابت باو نرسد اگر چه غسل بر او واجبست‏]. ۴- چشمش بخوابد ولى قلبش بخواب نرود. ۵- دهن دره و بغل باز كردن ندارد. ۶- از پشت سر ببيند چنان كه از پيش رو بيند. ۷- مدفوعش بوى مشك دهد. ۸- زمين وظيفه دارد آن را بپوشاند و فرو برد. ۹- چون زره رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله را پوشد بقامتش رسا باشد و چون مرد ديگرى پوشد، كوتاه قد باشد يا دراز قامت يك وجب بلندتر آيد. ۱۰- تا زمان وفاتش محدث باشد (فرشته باو خبر دهد).

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۲, ۳۳۹

على بن محمد، از بعضى از اصحاب ما، از ابن ابى عمير، از حريز، از زُراره از امام محمد باقر عليه السلام روايت كرده است كه فرمود: «امام را ده نشانه است: متولّد مى‏شود پاكيزه از آلايش خون و غير آن؛ و ختنه كرده؛ و چون از شكم مادر بر زمين فرود آيد، ف‏هاى دست خويش را بر زمين گذارد؛ و آواز خود را به شهادتين بلند كند (و بگويد: اشهد ان لا اله الا اللَّه اشهد ان محمداً رسول اللَّه)؛ و محتلم نمى‏شود؛ و چشمش به خواب مى‏رود و دلش به خواب نمى‏رود (يعنى: غفلت از برايش دست به هم نمى‏دهد و آنچه در آن حال واقع مى‏شود، مى‏داند)؛ و خميازه نمى‏كند؛ و كمانه نمى‏كشد (كه دست‏ها را كشد و سينه را پيش كند يا در رفتار ناز نمى‏كند و نمى‏خرامد)؛ و از پشت خويش مى‏بيند، چنانچه از پيش رو مى‏بيند؛ و بوى آنچه از شكمش بيرون آيد، چون بوى مشك است، و زمين موكّل است به اين‏كه آن را بپوشاند و فرو برد؛ و چون زره رسول خدا صلى الله عليه و آله را بپوشد، بر قامتش راست آيد (و موافق اندام او باشد)، و هرگاه غير او از مردمان آن را بپوشد، خواه دراز باشد و خواه كوتاه، يك وجب از قامتش زياد باشد؛ و فرشته با او سخن گويد تا ايام حياتش به سرآيد».