حَنَانا
«حَنَان» از مادّه «حَنین» در اصل به معناى رحمت، شفقت، محبت و ابراز علاقه و تمایل است.
ریشه کلمه
- حنن (۱ بار)
قاموس قرآن
حنان: مهربانى (مجمع) [مريم:12-13] و در طفوليّت او را از جانب خود حكم و مهربانب و پاكيزگى داديم و پرهيزكار بود. در اقرب الموارد آمده: حنان بر وزن سحاب به معنى مهربانى است عرب گويد: حنانك يا ربّ و جنانيك يا ربّ يعنى رحمت و مهربانى تو را مى خواهم اى پروردگار. در مجمع از ابو عبيده نقل است كه اين كلمه بيشتر به لفظ نثنيه به كار مىرود ابن اثير در نهايه گويد: حنانيك يا ربّ يعنى «ارحمنى رحمة بعد رحمة» و آن از مصادر تثنيه است كه فعلش ظاهر نمىشود مثل لبّيك و سعديك. حنّان: صيغه مبالغه و از اسماء حسنى است يا حنّان يامنّان: اى بسيار مهربان و اى بسيار عطاء كننده . نا گفته نماند: اصل حنين به معنى شوق و شدّت گريه است چنانكه قاموس گفته است و مهربانى معناى لازم آن است لذا حنين به معنى ناله، مهربانى و شوق به كار مىرود در نهج البلاغه خطبه 52 فرمايد: «فَوَاللّهُ لَوْحَنَنْتُمْ حَنينَ الْوُلَّهِ الْعِجالِ... لَكانَ قَليلاً فيما اَرْجُولَكُمْ مِنْ ثَوابِهِ». محمد عبده در شرح آن گويد: هر ماده كه فرزند خود را از دست بدهد و اله و والهه است. عجال به كسر عين شترهائى اند كه بچه هايشان را از دست دادهاند. به هر حال منظور از حنين در اين جمله ناله است و در حكمت 9 همان كتاب هست: «وَاِنْ عِشْتُمْ حَنّوا اِلَيْكُمْ» كه مراد شوق يا مهربانى است.
