الذاريات ٣٦

از الکتاب
کپی متن آیه
فَمَا وَجَدْنَا فِيهَا غَيْرَ بَيْتٍ‌ مِنَ‌ الْمُسْلِمِينَ‌

ترجمه

ولی جز یک خانواده باایمان در تمام آنها نیافتیم!

ترتیل:
ترجمه:
الذاريات ٣٥ آیه ٣٦ الذاريات ٣٧
سوره : سوره الذاريات
نزول : ٤ بعثت
اطلاعات آماری
تعداد کلمات : ٧
تعداد حروف :

معنی کلمات و عبارات

«بَیْتٍ»: اهل یک خانواده یا خاندان. مراد خانواده یا خاندان لوط (ع) است. «الْمُسْلِمِینَ»: کسانی که اسلام داشته باشند، و آن اعمال است، از قبیل: نماز و روزه. مراد از این خانواده و یا خاندان، کسانی است که ایمان و اسلام را یکجا در خود گرد آورده و در گفتار و کردار فرمانبردار آفریدگار بوده‌اند.

آیات مرتبط (تعداد ریشه‌های مشترک)

تفسیر


نکات آیه

۱ - وجود تنها یک خانواده مؤمن، در میان قوم لوط (فما وجدنا فیها غیر بیت من المسلمین)

۲ - اسلام و تسلیم در برابر خداوند، روح ادیان آسمانى (فما وجدنا فیها غیر بیت من المسلمین) از اطلاق «مسلم» بر ایمان آورندگان به لوط(ع)، استفاده مى شود که تنها بر امت پیامبراکرم(ص) «مسلم» اطلاق نشده; بلکه این عنوان از آنِ تمامى پیروان ادیان آسمانى بوده است.

۳ - مقاومت شدید و یکپارچه جامعه لوط(ع)، در برابر آن حضرت و رسالت او (فما وجدنا فیها غیر بیت من المسلمین)

روایات و احادیث

۴ - «عن أبى جعفر(ع) إنّ رسول اللّه سأل جبرئیل کیف کان مهلک قوم لوط؟ فقال إنّ قوم لوط ... فلمّا عتوا عن أمره بعث إلیهم ملائکة لیخرجوا من کان فى قریتهم من المؤمنین فما وجدوا فیها غیر بیت من المسلمین... فلمّا انتصف اللیل سار لوط ببناته...;[۱] از امام باقر(ع) روایت شده که رسول خدا(ص) از جبرئیل درباره نحوه هلاکت قوم لوط سؤال نمود، حضرت فرمود: قوم لوط... چون از امر پروردگار سرپیچى نمودند، خداوند فرشتگانى را به سوى آنان فرستاد تا هر کس را که در قریه آنان از مؤمنان است خارج کنند. فرشتگان در آن قریه غیر از یک خانواده را - که اهل ایمان و تسلیم بودند - نیافتند... چون شب به نیمه رسید، لوط دختران خود را برداشت و از شهر خارج گشت...».

موضوعات مرتبط

  • ادیان آسمانى: حقیقت ادیان آسمانى ۲
  • اسلام: اهمیت اسلام ۲
  • تسلیم: تسلیم به خدا ۲
  • قوم لوط: اتحاد قوم لوط ۳; تاریخ قوم لوط ۱، ۳، ۴; عذاب قوم لوط ۴; لجاجت قوم لوط۳; نجات مؤمنان قوم لوط ۴
  • لوط(ع): قصه لوط(ع) ۳; کمى مؤمنان به لوط(ع) ۱; مبارزه علیه لوط(ع) ۳

منابع

  1. علل الشرایع، ج ۲، ص ۵۵۰، ب ۳۴۰، ح ۵; نورالثقلین، ج ۵، ص ۱۲۷، ح ۴۲.