سوره القيامة

سوره المدثر	سوره القيامة	سوره الانسان
شماره کتابت : ٧٥ جزء : نزول ترتيب نزول : ٣١ محل نزول : مكه اطلاعات آماری تعداد آیات : ٤٠ تعداد کلمات : ١٨٤ تعداد حروف :

در حال بارگیری... أَخّر أَلّن أَلْقَى أَمَامَه أَنّه أَهْلِه أَوْلَى أَيّان أَيْن أُقْسِم التّرَاقِي الذّکَر الزّوْجَيْن السّاق الشّمْس اللّوّامَة الْآخِرَة الْأُنْثَى الْإِنْسَان الْبَصَر الْتَفّت الْعَاجِلَة الْفِرَاق الْقَمَر الْقِيَامَة الْمَسَاق الْمَفَرّ الْمَوْتَى الْمُسْتَقَرّ بَاسِرَة بَرِق بَصِيرَة بَلَغَت بَلَى بَنَانَه بَيَانَه بِالسّاق بِالنّفْس بِقَادِر بِيَوْم تَذَرُون تَظُن تَوَلّى تُحَرّک تُحِبّون جَمْعَه جُمِع خَسَف ذَهَب رَاق رَبّهَا رَبّک سُدًى صَدّق صَلّى ظَن عَلَقَة عِظَامَه فَأَوْلَى فَاتّبِع فَاقِرَة فَجَعَل فَخَلَق فَسَوّى قَادِرِين قَدّم قَرَأْنَاه قُرْآنَه قِيل لِتَعْجَل لِسَانَک لِيَفْجُر مَعَاذِيرَه مَنِي نَاضِرَة نَاظِرَة نَجْمَع نَفْسِه نُسَوّي نُطْفَة وَزَر وُجُوه يَتَمَطّى يَحْسَب يَسْأَل يَقُول يَوْم يَوْمَئِذ يَک يُتْرَک يُحْيِي يُرِيد يُفْعَل يُمْنَى يُنَبّأ کَذّب کَلاّ

لیست آیات ١ ٢ ٣ ٤ ٥ ٦ ٧ ٨ ٩ ١٠ ١١ ١٢ ١٣ ١٤ ١٥ ١٦ ١٧ ١٨ ١٩ ٢٠ ٢١ ٢٢ ٢٣ ٢٤ ٢٥ ٢٦ ٢٧ ٢٨ ٢٩ ٣٠ ٣١ ٣٢ ٣٣ ٣٤ ٣٥ ٣٦ ٣٧ ٣٨ ٣٩ ٤٠

متن سوره

بِسمِ اللَّهِ الرَّحمٰنِ الرَّحيمِ لا أُقسِمُ بِيَومِ القِيٰمَةِ (١)

به روز قیامت سوگند ندارم!

وَ لا أُقسِمُ بِالنَّفسِ اللَّوّامَةِ (٢)

و نه سوگند به نفس لوامه [:وجدان بیدار و ملامتگر].

أَيَحسَبُ الإِنسٰنُ أَلَّن نَجمَعَ عِظامَهُ (٣)

آیا انسان می‌پندارد که هرگز استخوان‌هایش را جمع نخواهیم کرد؟!

بَلىٰ قٰدِرينَ عَلىٰ أَن نُسَوِّىَ بَنانَهُ (٤)

آری‌! قادریم که (حتی خطوط سر) انگشتان او را سازمان دهیم!

بَل يُريدُ الإِنسٰنُ لِيَفجُرَ أَمامَهُ (٥)

بلکه انسان همی خواهد تا پیش رویش را بشکافد [:خدا را علنی بنگرد و قیامت را ببیند و پیوسته فجور کند]!

يَسـَٔلُ أَيّانَ يَومُ القِيٰمَةِ (٦)

(از این رو) می‌پرسد: «قیامت کی خواهد بود؟!»

فَإِذا بَرِقَ البَصَرُ (٧)

پس در آن هنگام که چشم (از شدتِ وحشت) برق زند (و به گردش در آید)،

وَ خَسَفَ القَمَرُ (٨)

و ماه بی‌‌نور گردد،

وَ جُمِعَ الشَّمسُ وَ القَمَرُ (٩)

و خورشید و ماه یک‌جا جمع شوند،

يَقولُ الإِنسٰنُ يَومَئِذٍ أَينَ المَفَرُّ (١٠)

انسان در آن‌هنگام گوید: «گریزگاه کجاست‌؟!»

كَلّا لا وَزَرَ (١١)

هرگز (چنین نیست.)! راه فراری (از این گیرودار) و پناهگاهی نیست!

إِلىٰ رَبِّكَ يَومَئِذٍ المُستَقَرُّ (١٢)

آن روز قرارگاه (نهایی) تنها سوی پروردگار تو است‌.

يُنَبَّؤُا۟ الإِنسٰنُ يَومَئِذٍ بِما قَدَّمَ وَ أَخَّرَ (١٣)

و در آن روز انسان از تمام آنچه پیش فرستاده و واگذاشته بسی آگاهی مهم داده می‌شود.

بَلِ الإِنسٰنُ عَلىٰ نَفسِهِ بَصيرَةٌ (١٤)

بلکه انسان خودش بر (وضع) خودش بسی آگاه است!

وَ لَو أَلقىٰ مَعاذيرَهُ (١٥)

و هرچند (در ظاهر برای خود) عذرهایی بیفکند!

لا تُحَرِّك بِهِ لِسانَكَ لِتَعجَلَ بِهِ (١٦)

(ای پیامبر!) زبانت را به‌خاطر عجله برای خواندن آن [:قرآن] حرکت مده.

إِنَّ عَلَينا جَمعَهُ وَ قُرإنَهُ (١٧)

همانا گردآوریش و خواندنش تنها بر عهده‌ی ماست!

فَإِذا قَرَأنٰهُ فَاتَّبِع قُرإنَهُ (١٨)

پس هنگامی که آن را خواندیم، از خواندنش پیروی کن!

ثُمَّ إِنَّ عَلَينا بَيانَهُ (١٩)

سپس بیان آن (نیز) بی‌گمان بر عهده‌ی ماست!

كَلّا بَل تُحِبّونَ العاجِلَةَ (٢٠)

هرگز (چنان نیست که شما می‌پندارید)؛ بلکه شما (دنیای) زودگذر را دوست می‌دارید!

وَ تَذَرونَ الإخِرَةَ (٢١)

و آخرت را وامی‌گذارید!

وُجوهٌ يَومَئِذٍ ناضِرَةٌ (٢٢)

چهره‌هایی در آن روز باطروات است،

إِلىٰ رَبِّها ناظِرَةٌ (٢٣)

(که) سوی (رحمت) پروردگارشان نگرانند!

وَ وُجوهٌ يَومَئِذٍ باسِرَةٌ (٢٤)

و در آن روز صورت‌هایی عبوس و درهم‌‌کشیده است،

تَظُنُّ أَن يُفعَلَ بِها فاقِرَةٌ (٢٥)

(که) گمان دارند عذابی در پیش دارند که پشت را می‌شکند!

كَلّا إِذا بَلَغَتِ التَّراقِىَ (٢٦)

چنان نیست (که انسان می‌پندارد! او ایمان نمی‌آورد) تا موقعی که جان به گلوگاهش رسد،

وَ قيلَ مَن راقٍ (٢٧)

و گفته شود: «آیا کیست که (مرا از مرگ) نجات دهد؟!»

وَ ظَنَّ أَنَّهُ الفِراقُ (٢٨)

و گمان کرد که این همواره (همان) جدایی است.

وَ التَفَّتِ السّاقُ بِالسّاقِ (٢٩)

و ساق (زندگی) به ساق (مرگ) در هم بپیچید.

إِلىٰ رَبِّكَ يَومَئِذٍ المَساقُ (٣٠)

در آن روز مسیر همه تنها سوی (دادگاه) پروردگارت خواهد بود!

فَلا صَدَّقَ وَ لا صَلّىٰ (٣١)

پس او نه تصدیق کرد و نه نماز خواند.

وَ لٰكِن كَذَّبَ وَ تَوَلّىٰ (٣٢)

بلکه رویگرداند.

ثُمَّ ذَهَبَ إِلىٰ أَهلِهِ يَتَمَطّىٰ (٣٣)

سپس سوی خانه‌ی خود بازگشت در حالی که چون خران (خرامان) قدم برمی‌داشت!

أَولىٰ لَكَ فَأَولىٰ (٣٤)

(این ناهنجاری) شایسته‌تر است برای تو، پس شایسته‌تر.

ثُمَّ أَولىٰ لَكَ فَأَولىٰ (٣٥)

سپس (این ناهنجاری) برای تو شایسته‌تر است، پس شایسته‌تر.

أَيَحسَبُ الإِنسٰنُ أَن يُترَكَ سُدًى (٣٦)

آیا انسان گمان می‌کند که بی‌هدف و مهمل رها می‌شود؟!

أَلَم يَكُ نُطفَةً مِن مَنِىٍّ يُمنىٰ (٣٧)

آیا او نطفه‌ای از منی‌ای که می‌جهد نبود؟!

ثُمَّ كانَ عَلَقَةً فَخَلَقَ فَسَوّىٰ (٣٨)

سپس به صورت خون بسته‌‌ای [:آویزک] در آمد. پس خدا او را آفرید و سازمان داد،

فَجَعَلَ مِنهُ الزَّوجَينِ الذَّكَرَ وَ الأُنثىٰ (٣٩)

تا از او دو زوج : مرد و زن آفرید!

أَلَيسَ ذٰلِكَ بِقٰدِرٍ عَلىٰ أَن يُحۦِىَ المَوتىٰ (٤٠)

آیا (چنان نیرومندی‌) بر زنده کردن مردگان توانا نیست‌؟!

محتوای سوره

• تفسیر آیات