نتایج جستجو

اين راه را مى سپرد: گام اول معاشرت و دوستى با آلودگان است . گام دوم شركت در مجلس آنها. گام سوم فكر گناه . گام چهارم ارتكاب مصاديق مشكوك و شبهات . گام پنجم

دليل ابراهيم نخست به آن استدلال كرد، و اگر افراد با فكر و روشن ضميرى در آن مجلس بودند طبعا با اين دليل قانع شدند زيرا هر كس مى داند مساله آزاد كردن و كشتن

كه ممكن بود، دعوت كردند. گاهى در خلوت و گاهى در جلوت. گاهى تك تك و گاهى در مجلس عمومى. گاهى به دادن بشارت و گاهى به دادن اندرز و هشدار. اما همۀ آنان، به

ساختمانهاى بزرگى است كه به منظور معبد ساخته مى شود. گاهى نيز به قسمت صدر مجلس ، يا صدر مسجد و معبد، نيز اطلاق ميشود آنچه امروز به آن محراب مى گويند كه

كه سالها با هم جنگهاى خونينى داشتند، در نهايت صفا و صميميت گرد هم نشسته ، مجلس انسى به وجود آورده اند، و آتش اختلافات شديدى كه در جاهليت در ميان آنها شعله

و ناراحت كننده روى امواج ديگرى در همه جا پراكنده شود. هنگامى كه ما در يك مجلس عادى نشسته ايم صداى گفتگوى اطرافيان خود را مى شنويم اما از آن دو دسته امواج

جِئْتُكَ لِمَا وُلِدَ لِي لِتُفَرِّقَ بَيْنِي وَ بَيْنَ زَوْجِي فَقَامَ مِنْ مَجْلِسِ اَلْقَضَاءِ فَدَخَلَ عَلَى‏ عَلِيٍّ ع‏ فَأَخْبَرَهُ بِمَا قَالَتِ اَلْمَرْأَةُ

چشمشان به يوسف افتاده است ، پس گويا به دستور يوسف ، در موقعى كه يوسف در آن مجلس نبوده ايشان را در كاخ اختصاصى و بر تخت سلطنتى نشانده اند، و چون يوسف وارد

مجلسى است كه جمعى در آن گرد هم باشند، و وقتى گفته مى شود: نادى كه همه اهل مجلس حضور داشته باشند -، اين است كه عمل لواط را و يا مقدمات شنيعه آن را در پيش

جن را به سوى تو متوجه كرديم، تا صداى تلاوت قرآن را بشنوند. همين كه در آن مجلس حاضر شدند، به يكديگر گفتند: خاموش باشيد، ببينيم چه مى گويد، و چون تمام شد،

از جمله اينكه : در تفسير «در المنثور» چنين نقل شده كه جمعى از قريش از كنار مجلس پيامبر (صلى اللّه عليه و آله و سلّم ) گذشتند در حالى كه صهيب و عمار، و بلال

تكيه مى دهند. و «مصفوفه بودن نمارق»، به اين معنا است كه اين پشتى ها را در مجلس پشت سر هم بگذارند؛ همان طور كه در مجالس فاخر دنيا چنين مى كنند. ترجمه تفسير

مبارزه با شيطان و هواى نفس ‍ است . ديگر اينكه محراب در لغت به معنى نقطه بالاى مجلس است ، و چون محل محراب در بالاى معبد بوده به اين نام ناميده شده . بعضى مى

كتاب عيون الاخبار به سند خود از على بن محمد بن جهم روايت كرده كه گفت : من در مجلس ماءمون حضور يافتم ، وقتى كه امام رضا (عليه السلام ) هم نزد او بود، ماءمون

دَوَاةً وَ جَلَسَ‏ أَمِيرُ اَلْمُؤْمِنِينَ‏ صَلَوَاتُ اَللَّهِ عَلَيْهِ فِي مَجْلِسِ اَلْقَضَاءِ وَ جَلَسَ اَلنَّاسُ إِلَيْهِ فَقَالَ لَهُمْ إِذَا أَنَا كَبَّرْتُ

كَانَ أَكْبَرَنَا سِنّاً فَقَالَ لَهُ جُعِلْتُ فِدَاكَ إِنِّي أَحْضُرُ مَجْلِسَ هَؤُلاَءِ اَلْقَوْمِ يَعْنِي‏ وُلْدَ اَلْعَبَّاسِ‏ فَمَا أَقُولُ فَقَالَ

واقعا آن روح در خارج حضور يافته است ، چون اگر اينطور بود، بايد همه حاضران در مجلس روح نامبرده را ببينند، چون همه حضار حس و درك طبيعى وى را دارند، پس اگر آنها

مى داد. من و بعضى ديگر از صحابه، آيات وحى شده را حفظ مى كرديم و همين كه از مجلس آن جناب بر مى خاستيم، صحابه يادشان مى رفت و مى پرسيدند: «مَاذَا قَالَ آنِفاً»،

كيْدَهُ ثمَّ أَتى»: از ظاهر سياق بر مى آيد كه مراد از تولى فرعون اين است كه از مجلس ‍ مذاكره برخاست و رفت تا خود را براى موعد آماده كند، و مراد از جمع كيد، جمع

(چون نمى خواست رازش فاش شود). چيزى نگذشت، مُرده از جاى برخاست و به حاضران مجلس گفت: من هفت روز است كه مُرده ام، و در اين چند روز، مرا به هفت وادى از وادی