تفسیر:المیزان جلد۱۸ بخش۳۶: تفاوت میان نسخه‌ها

<span id='link319'><span>

اشكال اين قول اين است كه تكليف مذكور در آيه ((لا ترفعوا اصواتكم فوق صوت النبى و لا تجهروا له بالقول كجهر بعضكم لبعض (( را نهى مقدمى از باب احتياط گرفته است در حالى كه بدون هيچ ترديدى تكليف در آن تكليفى نفسى است. و اينكه گفته: مردم در بيشتر مواقع توجهى به هر يك از دو عمل ندارند صحيح نيست، بلكه تشخيص اين دو گونه بلند حرف زدن چيزيست كه عقل هر عاقلى از عهده آن برمى آيد، و عقل هر عاقلى قبل از نهى شرعى هم آن را تشخيص مى دهد كه عمل زشتى است ، و تشخيص زشتى آن مانند تشخيص زشتى افتراء و افك و دروغ است.

كلمه ((غض صوت (( معناى خلاف ((رفع الصوت (( را مى دهد. و كلمه ((امتحان (( به معناى ابتلاء و اختيار است ، و امتحان را وقتى به كار مى برند كه بخواهند وضع چيزى كه تاكنون برايشان مجهول بوده معلوم كنند، و چون اين معنا در مورد خداى تعالى محال است، ناگزير بايد بگوييم كه امتحان در مورد خداى تعالى به معناى تمرين دادن و عادت دادن است - همچنان كه بعضى اينطور معنا كرده اند. و يا امتحان را به معناى محنت و مشقت دادن به قلب معنا كنيم، و بگوييم خداى تعالى اين مشقت ها را بر دلها تحميل مى كند تا قلبها به تقوى عادت كنند.

<span id='link320'><span>

==وعده جميل به مؤمنانى كه ادب را در محضر پيامبر «ص» رعايت كنند ==

سياق اين آيه سياق وعده جميلى است در برابر آهسته كردن صدا پيش ‍ روى رسول خدا (صلّى اللّه عليه و آله وسلّم) بعد از آنكه مؤمنين را توصيف مى كند به اينكه خداوند دلهايشان را براى تقوى تمرين داده. و اين خود تاءكيد و تقويتى است براى مضمون آيه قبلى تا مؤمنين را تشويق كند به اينكه نهى در آن آيه را عمل كنند.