دَابّة: تفاوت میان نسخه‌ها

دبّ و دبيب به معنى راه رفتن آرام و حركت خفيف است در حيوان به كار مى‏رود و در حشرات بيشتر استعمال مى‏شود (مفردات) قاموس نيز راه رفتن آرام گفته است در صحاح گويد: هر راه روند بر روى زمين دابّه است. اينكه داب‏ه را جنبنده گفته‏اند به اعتيار حركت و راه رفتن است . در قرآن مجيد درباره تمام جنبندگان اعمّ از انسان و حيوان و غيره بكار رفته است مثل:[نور:45]. دوّاب جمع دابّة است در بعضى موارد از آن تمام حركت كنندگان مراد است مثل [انفال:22] يعنى بدترين جنبندگان در نزد خدا اين كفّار كرولال‏اند كه نمى‏فهند و آيه [انفال:55] به طور قطع به انسان شامل است. و در بعضى از موارد مراد از آن غير انسان و غير چهارپايان سه گانه (بقر و غنم و شتر) است نحو [فاطر:28]. * [نمل:82] از اين آيه بدست مى‏آيد كه در آينده جنبنده‏اى از زمين خارج شده و با مردم سخن خواهد گفت و كلمه «اَنّ» در آخر آيه به فتح الف است و لام علّت در آن مقدّر مى‏باشد و بعضى آن را به كسر الف خوانده‏اند: در آن صورت احتياج به تقدير نيست و در هر دو صورت، علّت قبلى است يعنى دابّه را خارج مى‏كنيم و با ايشان سخن مى‏گويد زيرا كه مردم به آيات ما ايمان نمى‏آورند و خروج دابّه براى آن است كه ايمان بياورند و حق براى آنها روشن شود (گرچه از عذاب رها نخواهند شد). اگر اين دابّه انسان باشد بيرون آمدن او خرق عادت ولى سخن گفتن او قهراً عادى خواهد بود و اگر حيوان باشد كلامش مثل خودش خارق عادت است. درباره اين دابّه سخن بسيار گفته‏اند عدّه اى گويند از شرايط قيامت و از مقدّمات آن است در الميزان مى‏گويد: در كلام خدا چيزيكه بيان و تفسير اين آيه باشد پيدا نيست و آن كدام است و چه صفت دارد و كى خارج مى‏شود و چه سخن مى‏گويد؟ بلكه سياق آيه بهترين دليل است كه قصد از آن مبهم گوئى است و آن كلامى است مرموز. نا گفته نماند در بعضى روايات به على عليه السلام و امام زمان عليه السلام تفسير شده ولى روايات ديگرى كه ضدّ آنهاست نيز نقل شده است. ما بعد آيه فوق در قرآن چنين است «وَ يَوْمَ نَحْشُرُ مِنْ كذلِّ اُمَّةٍ فَوْجاً مِمَّنْ يُكَذِّبُ بِآياتِنا فَهُمْ يُوزَعُونَ. حَتّى اِذا جاؤُ قالَ اَكَذَّبْتُمْ بِآياتى وَلَمْ تُحيطُو ابِها عِلْماً اَمّا ذاكُنْتُمْ تَعْمَلُونَ وَ وَقَعَ الْقَوْلْ عَلَيْهِمْ بِما ظَلَمُوا فَهُمْ لا يَنْطِقُونَ». به نظر مى‏آيد كه مراد از «وَقَعَ الْقَوْلُ» در اينجا همان «وَقَعَ الْقَوْلُ» در آيه‏اوّل باشد و اين آيات صريح در وقوع قيامت نيستند به نظر مى‏آيدكه آيات صريح در وقوع قيامت نيستند به نظر مى‏آيد كه ايات فوق از يك تحوّل عجيبى در آينده خبر مى‏دهد و شايد مراد عصر امام زمان عليه السلام باشد: فقريد وجدى در دائرة المعارف مادّه دبب درباره دابّه بعضى از آنچه را كه در بالا نقل شد و احتمالات ديگر نيز نقل كرده و آنگاه «تُكَلِّمُهُمْ» را در آيه كه به معنى سخن گفتن است با تخفيف به معنيزخم زدن گرفته و احتمال داده كه در آينده چنين حشره‏اى پيدا و تكثير گشته و مردم را اذيّت خواهد داد و نيز دابّه را اسم جنس گرفته است ولى سخنش با اوّل و آخر آيه چنانكه گفته شد جور در نمى‏آيد چنانكه گفته شد جور در نمى‏آيد و طبرسيقرائت «تكلّم»زا به فتح تاء و تخفيف لام شاذ دانسته است . * [نحل:61] همچنين است [فاطر:‏45] . مضمون هر دو آيه‏آن است كه هرگاه خدا مى‏خواست مردم را با اعمال بد آنها مؤاخذه كند هيچ جنبنده‏اى در روى زميت نمى‏ماند. گفته‏اند: پيامبران و اوصياء معصوم اند چون آنها ظالم نيستند پس لازم بود آنها به مانند در اين صورت به حكم كلّى «ما تَرَكَ عَلَيْها مِنْ دابَّةٍ» خدشه وارد مى‏شود يعنى اگر خدا مى‏خواست همه را مؤاخذه كند باز عدّهاى در روى زمين مى‏ماندند زيرا گناه ندارند. وانگهى اگر دابّه شامل غير انسان باشد آنها چه تقصيرى دارند تا در اثر عقوبت انسان آنها هم از بين بروند؟. در الميزان مى‏گويد اگر خدا مؤاخذه مى‏كرد اكثر مردم در اثر ظلم از بين مى‏رفتند و معصومين نيز در اثر هلاكت پدرانشان به دنيا نمى‏آمدند و آنگاه در نقل وردّ اشكالها مفصّل بحث كرده است. و نيز گفته بعيد نيست كه مراد از دابّه انسان باشد. به نظر نگارنده هيچ يك از دو اشكال وارد نيست و آيه شريفه در صدد بيان مهلت خداوند نسبت به مردم است و منظور از دابّه انسان و عموم عقوبت نسبت به گناهكاران است يعنى اگر خدا مى‏خواست مردم را مهلت ندهد و در اثر گناهان به فوريّت مؤاخذه كند لازم بود احدى از مجرمين را در روى زمين نگذارد و ليكن سنّت خدا بر مهلت جارى است «وَلكِنْ يُؤَخِّرُهُمْ اِلى اَجَلٍ مُسَمًّى» اين است آنكه با ذهن خالى از ايه بدست مى‏آيد.

[[رده:كلمات قرآن]]