نوح ١٠
| کپی متن آیه |
|---|
| فَقُلْتُ اسْتَغْفِرُوا رَبَّکُمْ إِنَّهُ کَانَ غَفَّاراً |
ترجمه
| نوح ٩ | آیه ١٠ | نوح ١١ | ||||||||||||||
| ||||||||||||||||
تفسیر
- آيات ۱ - ۲۴ سوره نوح
- دعوت نوح «ع»، به اصول سه گانه دين: توحید و نبوت و معاد
- بعضى از گناهانی كه با ايمان آوردن، آمرزيده مى شود
- وسعت آمرزش گناهان، به مقدار وسعت ايمان و عمل صالح است
- مقصود از تأخیر انداختن اجل غیر مسمّی، به اجل معیّن
- شكايت نوح «ع»، از قومش به خداى متعال
- اثر استغفار از گناهان در رفع بلاها و گشودن باب نعمت ها
- معناى آيه: «مَا لَكُم لا تَرجُونَ للّه وَقاراً»
- اثبات «وقار» و «ثبوت» در ربوبيّت، برای خدای تعالی
- وجه اين كه ماه را «نور» در آسمان ها، و خورشيد را «چراغ» ناميد
- مراد از اين كه فرمود: «شما را چون گیاه، از زمين رويانيد»
- شكوه حضرت نوح «ع» از نافرمانى قوم خود و پیروی از توانگران عیاش
- بحث روایی: (روايتى درباره برخی از آیات سوره نوح)
تفسیر نور (محسن قرائتی)
فَقُلْتُ اسْتَغْفِرُوا رَبَّكُمْ إِنَّهُ كانَ غَفَّاراً «10» يُرْسِلِ السَّماءَ عَلَيْكُمْ مِدْراراً «11» وَ يُمْدِدْكُمْ بِأَمْوالٍ وَ بَنِينَ وَ يَجْعَلْ لَكُمْ جَنَّاتٍ وَ يَجْعَلْ لَكُمْ أَنْهاراً «12»
پس گفتم از پروردگارتان آمرزش بخواهيد كه او بسيار آمرزنده است.
آسمان را بر شما ريزش كنان مى‌فرستد. و شما را با اموال و فرزندان يارى مى‌كند و براى شما (از همان آب باران) باغها قرار مى‌دهد و براى شما نهرها جارى مى‌سازد.
نکته ها
«مدرار» از «در» به معناى ريزش فراوان باران است.
در آيات متعدّدى از قرآن ارتباط تنگاتنگ عقيده و عمل فاسد با قحطى و فقر و همچنين عقيده و عمل صالح با رفاه و امنيّت مطرح است.
چنانكه در يك جا مى‌فرمايد: «وَ لَوْ أَنَّ أَهْلَ الْقُرى آمَنُوا وَ اتَّقَوْا لَفَتَحْنا عَلَيْهِمْ بَرَكاتٍ مِنَ السَّماءِ» «1» اگر مردم اهل تقوا و ايمان باشند، بركات آسمان را به روى آنان مى‌گشاييم. و در جاى ديگر مى‌فرمايد: «ظَهَرَ الْفَسادُ فِي الْبَرِّ وَ الْبَحْرِ بِما كَسَبَتْ أَيْدِي النَّاسِ» «2» مشكلات در خشكى و دريا به خاطر عملكرد مردم است.
هدف انبيا نجات بشر از قهر الهى است. از اول سوره تا اينجا، سه مرتبه سخن از استغفار
«1». اعراف، 96.
«2». روم، 41.
جلد 10 - صفحه 234
شد. آيه سوم: «يَغْفِرْ لَكُمْ»، آيه هفتم: «دَعَوْتُهُمْ لِتَغْفِرَ لَهُمْ» و اين آيه: «اسْتَغْفِرُوا رَبَّكُمْ»
پیام ها
1- از انسان استغفار، از خدا بخشش. اسْتَغْفِرُوا رَبَّكُمْ ... إِنَّهُ كانَ غَفَّاراً
2- عفو و بخشش، از سنّت هاى الهى است. «كانَ غَفَّاراً»
3- براى دعوت به خير، تشويق معنوى و مادى لازم است. غَفَّاراً ... مِدْراراً
4- آمرزش گناهان، زمينه دريافت الطاف بعدى است. اسْتَغْفِرُوا ... يُرْسِلِ السَّماءَ عَلَيْكُمْ مِدْراراً
5- باران، يكى از مهم ترين نعمت‌هاى الهى است. «يُرْسِلِ السَّماءَ عَلَيْكُمْ مِدْراراً»
6- يكى از آثار ايمان، بهبود زندگى مادى است. يُرْسِلِ السَّماءَ ... يُمْدِدْكُمْ بِأَمْوالٍ ...
7- گاهى فراوانى مال و فرزند و باغ و آب، يك ارزش و پاداش الهى است.
بِأَمْوالٍ وَ بَنِينَ وَ يَجْعَلْ لَكُمْ جَنَّاتٍ وَ ... أَنْهاراً
تفسیر اثنی عشری (حسینی شاه عبدالعظیمی)
فَقُلْتُ اسْتَغْفِرُوا رَبَّكُمْ إِنَّهُ كانَ غَفَّاراً «10»
فَقُلْتُ اسْتَغْفِرُوا رَبَّكُمْ: پس گفتم آمرزش طلبيد پروردگار خود را، يعنى توبه كنيد، إِنَّهُ كانَ غَفَّاراً: بدرستى كه خداى تعالى آمرزنده توبه كنندگان است چون توبه كنيد.
تفسیر روان جاوید (ثقفى تهرانى)
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ
إِنَّا أَرْسَلْنا نُوحاً إِلى قَوْمِهِ أَنْ أَنْذِرْ قَوْمَكَ مِنْ قَبْلِ أَنْ يَأْتِيَهُمْ عَذابٌ أَلِيمٌ «1» قالَ يا قَوْمِ إِنِّي لَكُمْ نَذِيرٌ مُبِينٌ «2» أَنِ اعْبُدُوا اللَّهَ وَ اتَّقُوهُ وَ أَطِيعُونِ «3» يَغْفِرْ لَكُمْ مِنْ ذُنُوبِكُمْ وَ يُؤَخِّرْكُمْ إِلى أَجَلٍ مُسَمًّى إِنَّ أَجَلَ اللَّهِ إِذا جاءَ لا يُؤَخَّرُ لَوْ كُنْتُمْ تَعْلَمُونَ «4»
قالَ رَبِّ إِنِّي دَعَوْتُ قَوْمِي لَيْلاً وَ نَهاراً «5» فَلَمْ يَزِدْهُمْ دُعائِي إِلاَّ فِراراً «6» وَ إِنِّي كُلَّما دَعَوْتُهُمْ لِتَغْفِرَ لَهُمْ جَعَلُوا أَصابِعَهُمْ فِي آذانِهِمْ وَ اسْتَغْشَوْا ثِيابَهُمْ وَ أَصَرُّوا وَ اسْتَكْبَرُوا اسْتِكْباراً «7» ثُمَّ إِنِّي دَعَوْتُهُمْ جِهاراً «8» ثُمَّ إِنِّي أَعْلَنْتُ لَهُمْ وَ أَسْرَرْتُ لَهُمْ إِسْراراً «9»
فَقُلْتُ اسْتَغْفِرُوا رَبَّكُمْ إِنَّهُ كانَ غَفَّاراً «10» يُرْسِلِ السَّماءَ عَلَيْكُمْ مِدْراراً «11» وَ يُمْدِدْكُمْ بِأَمْوالٍ وَ بَنِينَ وَ يَجْعَلْ لَكُمْ جَنَّاتٍ وَ يَجْعَلْ لَكُمْ أَنْهاراً «12» ما لَكُمْ لا تَرْجُونَ لِلَّهِ وَقاراً «13» وَ قَدْ خَلَقَكُمْ أَطْواراً «14»
ترجمه
همانا ما فرستاديم نوح را بسوى قومش كه بيم ده قوم خود را پيش از آنكه بيايد آنها را عذابى دردناك
گفت اى قوم من همانا من براى شما بيم دهنده‌اى هستم آشكارا
كه بندگى كنيد خدا را و بترسيد از او و اطاعت كنيد مرا
مى‌آمرزد براى شما گناهانتان را و تأخير مى‌اندازد هلاك شما را تا مدّت نامبرده شده همانا مدّت نامبرده خدا وقتى كه آمد تأخير افكنده نميشود اگر باشيد كه بدانيد
گفت پروردگارا همانا من خواندم قوم خود را شب و روز
پس نيفزود آنانرا خواندن من مگر گريختن
و همانا من هرگاه خواندم آنها را تا بيامرزيشان قرار دادند انگشتان خود را در گوشهاشان و بسر كشيدند جامه‌هاشان را و پا فشارى كردند و سركشى نمودند سركشى نمودنى
پس همانا من خواندم آنها را به آواز بلند
پس همانا من دعوت را آشكار نمودم براى آنها و پنهان نمودم
جلد 5 صفحه 278
براى آنان پنهان نمودنى
پس گفتم آمرزش بطلبيد از پروردگارتان همانا او است بسيار آمرزنده
ميفرستد بر شما باران پى در پى
و مدد ميكند شما را بمالها و پسران و پديد ميآورد براى شما باغها و پديد ميآورد براى شما نهرها
چيست براى شما كه نميترسيد مر خدا را از جهت عظمت
با آنكه بتحقيق آفريد شما را بطورهاى مختلف با يكديگر.
تفسير
خداوند متعال حضرت نوح را كه اوّل انبياء اولوا العزم است برسالت نزد قوم خود فرستاد تا آنها را بترساند از عذاب خدا در صورت مخالفت از اوامر او قبل از آنكه نازل شود بر آنها و او مأموريّت خود را انجام داد و با كمال ملاطفت بآنها فرمود اى قوم و قبيله من همانا من از جانب خداوند مأمورم كه شما را بترسانم با بيّنه و برهان از عذاب خدا كه بر شما نازل خواهد شد در صورتى كه دست از پرستش بت و ساير اعمال قبيحه خود بر نداريد پس بايد عبادت كنيد خداى يگانه را و از او بترسيد و اطاعت كنيد مرا در آنچه از جانب او براى شما از احكام بيان مينمايم تا خداوند گناهان گذشته شما را بيامرزد و گفته‌اند كلمه من براى تبعيض است تا شامل نشود گناهان آينده آنها را و موجب غرور آنها و جرئت بر معصيت نگردد و ظاهرا من زائده باشد براى تقويت عامل چون لكم فاصله شده و اگر كلمه من هم نبود كلام دلالت بر مغفرت گناهان آينده نداشت و نيز تأخير بيندازد هلاك شما را به اجلهاى معلّقه بر معاصى و بعذاب دنيوى تا برسد اجل حتمى شما كه قابل تأخير نيست چون اين قسم اجل مقدّر الهى وقتى برسد مهلت نميدهد و تأخير نمى‌افتد و اگر شما دانا بوديد ميدانستيد كه اجل معلّق بتوبه و اعمال صالحه دفع ميگردد و اجل حتمى چاره‌اى ندارد و چون آنها نصايح مشفقانه آنحضرت را بسمع قبول تلقّى ننمودند عرضه داشت پروردگارا من آنها را شبانه روز دعوت نمودم ولى مع الاسف نيفزود دعوت من بر سلوك آنها مگر تنفّر و فرار از اطاعت و قبول را و هر چه من خواندم آنها را بسوى تو كه ايمان بياورند و بسبب آن تو از معاصى آنان بگذرى انگشتها در گوشها نهادند و جامه‌ها بر سر كشيدند كه مرا نه بينند و صداى مرا نشنوند و باقى ماندند بر كفر و ضلالت و سركشى
جلد 5 صفحه 279
كردند و عازم شدند بر معصيت ولى باز من بوظيفه خود عمل نمودم و با صوت بلند آنها را خواندم و هر قسم ممكن بود از علنى و سرّى در ارشاد و نصيحت آنها كوتاهى نكردم باين بيانات كه بيائيد توبه كنيد خدا آمرزنده و مهربان است مزارع و باغهاى شما كه خشك شده و از دست رفته بواسطه نيامدن باران و زنان شما كه نازا شده‌اند چنانچه در سوره هود گذشت از رحمت الهى و باران فراوان پى در پى آباد خواهد شد و نهرهاى شما جارى خواهد گرديد مانند آنكه خداوند تازه آنها را بشما عنايت فرموده و اموال شما بفضل الهى زياد ميشود و زنان شما اولاد آور ميگردند و پسرانى كه كمك شما باشند خداوند بشما كرم ميفرمايد چه ميشود شما را كه از عظمت خدا نميترسيد چنانچه قمّى ره از امام باقر عليه السّلام در ذيل اين آيه نقل نموده و اهل لغت تصريح نموده‌اند كه رجاء در اينجا بمعناى خوف است و اگر اين تصريحات نبود رجاء بمعناى اعتقاد انسب بود و وقار بمعناى ثبات يعنى چرا معتقد به ثبات خدا نسبت بمواعيدش نيستيد و بعضى هم گفته‌اند و اطوار در روايت قمّى ره باختلاف اهواء و ارادات و مشيّات تفسير شده و بعضى آنرا بأطوار خلقت از خاك و نطفه و علقه و مضغه و عظام و لحوم و خلق آخر كه دلالت بر عظمت قدرت حق دارد تفسير نموده‌اند و ظاهرا اعمّ از اينها و احوال مختلفه و عوارض طاريه تا آخر عمر باشد و اللّه اعلم.
اطیب البیان (سید عبدالحسین طیب)
فَقُلت‌ُ استَغفِرُوا رَبَّكُم إِنَّهُ كانَ غَفّاراً «10»
پس گفتم بآنها که طلب مغفرت كنيد پروردگار خود را محققا او بسيار آمرزنده است. استغفار طلب آمرزش است و او مقرون بتوبه است زيرا استغفار بدون توبه و اصرار بر معصيت در خبر دارد ميفرمايد:
كالمستهزء باللّه
است مثل اينكه يكي يك جسارتي به يك بزرگي بكند سپس بگويد ببخشيد باز بكند و بگويد: ببخش و هكذا ميگويند او را استهزاء ميكند. و توبه دست از شرك و كفر و ضلالت و معاصي برداشتن است که گفتند: در توبه چهار چيز شرط است: 1- پشيماني. 2- عزم بر ترك. 3- پشيماني او از روي خوف از عذاب الهي باشد نه از جهات دنيوي مثل اينكه زنا كند و مبتلا بسفليس شود و يا شراب خورد و مبتلا بمرض شود يا قتلي يا سرقتي يا جرحي بكند و مبتلا بحبس و جرم و قصاص شود اينکه توبه نيست: 4- تدارك معصيت اگر قابل تدارك باشد و مع ذلک خوف از قبولي توبه و شرمندگي و خضوع و خشوع داشته باشد در چنين حالي استغفار كند خداوند هم وعده داده قبولي توبه و مغفرت خود را که ميفرمايد: وَ هُوَ الَّذِي يَقبَل‌ُ التَّوبَةَ عَن عِبادِه‌ِ وَ يَعفُوا عَن‌ِ السَّيِّئات‌ِ شوري آيه 24. و لكن قبولي توبه مشروط باين است که ايمان بياورند و قبل از نزول بلاء و حال احتضار توبه كنند که ميفرمايد: إِنَّمَا التَّوبَةُ عَلَي اللّه‌ِ لِلَّذِين‌َ يَعمَلُون‌َ السُّوءَ بِجَهالَةٍ ثُمَّ يَتُوبُون‌َ مِن قَرِيب‌ٍ فَأُولئِك‌َ يَتُوب‌ُ اللّه‌ُ عَلَيهِم وَ كانَ اللّه‌ُ عَلِيماً حَكِيماً وَ لَيسَت‌ِ التَّوبَةُ لِلَّذِين‌َ
جلد 17 - صفحه 209
يَعمَلُون‌َ السَّيِّئات‌ِ حَتّي إِذا حَضَرَ أَحَدَهُم‌ُ المَوت‌ُ قالَ إِنِّي تُبت‌ُ الآن‌َ وَ لَا الَّذِين‌َ يَمُوتُون‌َ وَ هُم كُفّارٌ نساء آيه 21 و 22. لذا ميفرمايد:
برگزیده تفسیر نمونه
]
(آیه 10)- پاداش دنیوی ایمان: «نوح» در ادامه بیانات مؤثر خود برای هدایت آن قوم لجوج و سرکش این بار روی بشارت و تشویق تکیه می‌کند، و به آنها وعده مؤکد می‌دهد که اگر از شرک و گناه توبه کنند خدا درهای رحمت خویش را از هر سو به روی آنها می‌گشاید، عرض می‌کند: خداوندا! «به آنها گفتم: از پروردگار خویش آمرزش بطلبید که او بسیار آمرزنده است ...» (فقلت استغفروا ربکم انه کان غفارا).
نکات آیه
۱ - نوح(ع)، قومش را به استغفار و آمرزش خواهى به پیشگاه خداوند فرامى خواند. (فقلت استغفروا ربّکم)
۲ - نوح پیامبر، مردم را به رغم مخالفت طولانى آنان، به سوى توبه و بازگشت از راه باطل و روى آورى به خداى غفار تشویق و ترغیب مى کرد. (فقلت استغفروا ربّکم إنّه کان غفّارًا) فراخواندن به استغفار، در حقیقت دعوت به توبه و بازگشت از راه باطل گذشته است.
۳ - بیان اوصاف خداوند، همچون غفّار بودن او، بخشى از رهنمودهاى نوح(ع) (إنّه کان غفّارًا)
۴ - اعتقاد به ربوبیت و غفّاریت خداوند، مقتضى استغفار و طلب آمرزش از او است. (استغفروا ربّکم إنّه کان غفّارًا) برداشت یاد شده، از آمدن صفت «ربّ» و نیز از این که جمله «إنّه کان غفاراً» در مقام تعلیل است، به دست مى آید.
۵ - خداوند، «غفّار» (بسیار آمرزنده) است. (إنّه کان غفّارًا)
۶ - توبه و استغفار از کفر و گناه - هر چند بسیار و پیوسته باشد - مورد پذیرش خداوند است. (استغفروا ربّکم إنّه کان غفّارًا) برداشت یاد شده با توجه به این نکته است که قوم نوح، به مدت طولانى کافر و گناه پیشه بودند; اما نوح(ع) آنان را پیوسته به استغفار فرامى خواند.
۷ - استغفار و آمرزش خواهى از درگاه خداوند، از رهنمودهاى مؤکد و مکرر نوح(ع) (یغفر لکم من ذنوبکم ... دعوتهم لتغفر لهم ... فقلت استغفروا ربّکم إنّه کان غفّارًا)
۸ - استغفار و آمرزش خواهى از درگاه خداوند، داراى جایگاهى بلند در سلسله تعالیم الهى (یغفر لکم من ذنوبکم ... دعوتهم لتغفر لهم ... فقلت استغفروا ربّکم إنّه کان غفّارًا)
موضوعات مرتبط
- استغفار: اهمیت استغفار ۸; دعوت به استغفار ۱، ۷; زمینه استغفار ۴; قبول استغفار ۶
- اسماء و صفات: غفار ۵
- ایمان: ایمان به خدا ۲; دعوت به ایمان ۲
- توبه: تشویق به توبه ۲; دعوت به توبه ۲; قبول توبه ۶
- خدا: تبیین آمرزشگرى خدا ۳; توبه پذیرى خدا ۶
- عقیده: آثار عقیده به آمرزشگرى خدا ۴; آثار عقیده به ربوبیت خدا ۴
- قوم نوح: تشویق قوم نوح ۲; دعوت از قوم نوح ۱، ۲
- کفر: توبه از کفر ۶
- نوح(ع): تداوم دعوت نوح(ع) ۲; تشویقهاى نوح(ع) ۲; تعالیم نوح(ع) ۳، ۷; دعوت نوح(ع) ۱; روش تبلیغ نوح(ع) ۳; قصه نوح(ع) ۲
منابع
