فَلَک
از الکتاب
«فَلَک» از مادّه «فُلْک» چنان که ارباب لغت گفته اند: در اصل، به معناى بر آمدن پستان دختران و شکل دورانى به خود گرفتن است، سپس به قطعاتى از زمین که مدور است و یا اشیاء مدور دیگر، اطلاق شده، و از همین رو، به مسیر دورانى کواکب نیز اطلاق مى شود.
ریشه کلمه
- فلک (۲۵ بار)
قاموس قرآن
(بر وزن فرس) مدار كواكب. [انبیاء:33]. ايضاً [يس:40]. اوست خدائى كه شب و روز را و آفتاب و ماه را آفريد همه در يك مدارى شناوراند مدار شب و روز اطراف زمين و مدار آفتاب و ماه در فضا و مخصوص به خودشان است. ظاهراً «كل» به هر چهار برمى گردد آيه «يس» نيز در همين مضمون است. به نظر مىآيد مدار نجوم به مناسبت نجوم كه در آن مىگردند فلك گفته شده وگرنه مدار اعتبارى است.
کلمات نزدیک مکانی
وَ فِي يَسْبَحُون کُل النّهَار مَا الْقَمَر آيَة جَعَلْنَا لَهُم أَنّا لِبَشَر الشّمْس حَمَلْنَا اللّيْل مِن سَابِق ذُرّيّتَهُم قَبْلِک لا الْخُلْد
تکرار در هر سال نزول
در حال بارگیری...
