فَصَکّت
از الکتاب
«صَکَّت» از مادّه «صکّ» (بر وزن شک)، به معناى زدن شدید، یا به صورت زدن است، و منظور در اینجا این است که همسر ابراهیم(علیه السلام)هنگامى که نوید تولد فرزندى را شنید، همان گونه که عادت زنان است، دست ها را از شدت تعجب و حیا به صورت زد.
ریشه کلمه
قاموس قرآن
[ذاريات:29]. صكّ به معنى ضرب و دفع است در اقرب الموارد گويد: «صَكَّتْ وَجْهَها» يعنى: با اطراف انگشتان به پيشانى خود زد مثل كار متعجّب. به قول طبرسى صكّ زدن چيزى است با چيزى عريض. يعنى زن ابراهيم عليه السلام چون بشارت فرزند را از ملائكه شنيد رو كرد با لوله و با تعجّب به صورت خود زد و گفت: من عجوز نازا هستم چطور صاحب فرزند خواهم بود؟ اين لفظ در قرآن بزرگ فقط يكبار يافته است .
کلمات نزدیک مکانی
وَ وَجْهَهَا صَرّة فِي قَالَت امْرَأَتُه عَلِيم فَأَقْبَلَت عَجُوز قَالُوا بِغُلاَم عَقِيم بَشّرُوه کَذٰلِک قَال
تکرار در هر سال نزول
در حال بارگیری...
