سَلَقُوکُم
از الکتاب
«سَلَقُوکُم» از مادّه «سلق» (بر وزن خلق) در اصل، به معناى گشودن چیزى با خشم و عصبانیت است; خواه گشودن دست باشد، یا زبان. این تعبیر در مورد کسانى که با لحنى آمرانه و طلبکارانه فریاد مى کشند و چیزى را مى طلبند به کار مى رود.
ریشه کلمه
قاموس قرآن
[احزاب:19]. در اقرب گفته: «سلقه بالكلام: آذاه» او را با سخن گفتن آزار كرد و آن تند گفتن است. در مجمع گويد: اصل آن به معنى ضرب است و به معنى صيحه زدن آيد. در مجمع و نهايه نقل شده «لَيْسَ مِنّا مِنْ سَلَقَ اَمْ حَلَقَ» يعنى از ما نيست آنكه در مصيبت با با صداى بلند گريه كند و فرياد بكشد و موى خود را بتراشد. معنى آيه: چون ترس برود با زبانهاى تيز شما را اذيّت مىكنند و به خشونت سخن گويند و بر غنيمت حريص باشند. اين كلمه يكبار در قرآن مجيد آمده است.
کلمات نزدیک مکانی
بِأَلْسِنَة الْخَوْف حِدَاد ذَهَب فَإِذَا أَشِحّة عَلَى الْمَوْت الْخَيْر مِن أُولٰئِک عَلَيْه لَم يُغْشَى يُؤْمِنُوا کَالّذِي فَأَحْبَط أَعْيُنُهُم
تکرار در هر سال نزول
در حال بارگیری...
