روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۴ ش ۹۱۳
آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۴، بَابُ النَّوَادِرِ وَ هُوَ آخِرُ أَبْوَابِ الْكِتَاب-وَ مِنْ أَلْفَاظِ رَسُولِ اللَّهِ ص الْمُوجَزَةِ الَّتِي لَمْ يُسْبَقْ إِلَيْهَا
و روي الحسن بن محبوب عن ابي ولاد الحناط قال :
| من لايحضره الفقيه جلد ۴ ش ۹۱۲ | حدیث | من لايحضره الفقيه جلد ۴ ش ۹۱۴ | |||||||||||||
| |||||||||||||||
ترجمه
محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۶ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۳۶۰
و حسن بن محبوب، از أبو ولّاد حنّاط روايت كرده است كه گفت: از أبو عبد اللَّه جعفر بن محمد صادق- عليهما السّلام- در باره قول خداوند عزّ و جلّ: «وَ بِالْوالِدَيْنِ إِحْساناً» سؤال كردم كه اين احسان چيست؟ امام فرمود: احسان اينست كه حقّ صحبتشان را نيكو ادا كنى و ايشان را بر آن ندارى كه چيز مورد احتياجشان را از تو سؤال كنند، اگر چه مستغنى باشند، زيرا خداوند عزّ و جلّ ميفرمايد: لَنْ تَنالُوا الْبِرَّ حَتَّى تُنْفِقُوا مِمَّا تُحِبُّونَ (به بهشت دست نخواهيد يافت، مگر زمانى كه از آنچه دوست داريد انفاق كنيد- آل عمران: ۹۲). و آنگاه امام اين آيه را قراءت فرمود: إِمَّا يَبْلُغَنَّ عِنْدَكَ الْكِبَرَ أَحَدُهُما أَوْ كِلاهُما فَلا تَقُلْ لَهُما أُفٍّ (اگر يكى از آن دو يا هر دو نزد تو پير شوند، پس سخنى كاشف از ملالت و آزردگى با ايشان مگوى- اسراء ۲۳) اگر چه تو را خسته و ملول سازند، وَ لا تَنْهَرْهُما (و ايشان را ميازار) اگر تو را بزنند، وَ قُلْ لَهُما قَوْلًا كَرِيماً (و با ايشان سخنى كريم بگوى) و سخن كريم اينست كه به ايشان بگوئى: خدا خطاهاى شما را بيامرزد! كه اين از سوى تو قول كريمست وَ اخْفِضْ لَهُما جَناحَ الذُّلِّ مِن الرَّحْمَةِ
(و بال تذلّل و خضوع را از سر رحمت و شفقت براى ايشان فرود آور- اسراء: ۲۴) بر اين گونه كه بهنگام نگريستن با چشم دريده به ايشان ننگرى زيرا كه «چشم دريده ادب نگاه ندارد»- و از روى رحمت و رأفت به ايشان نظر كنى و صدايت را و دستت را بر صداى ايشان و دستشان بلند نكنى، و در جلو ايشان گام بر ندارى.
