روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۲۸۵۰

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، أَبْوَابُ الصَّلَاةِ وَ حُدُودِهَا-بَابُ الصَّلَاةِ فِي السَّفَر

و سال اسماعيل بن الفضل ابا عبد الله ع :

عَنْ رَجُلٍ يُسَافِرُ مِنْ أَرْضٍ إِلَى أَرْضٍ وَ إِنَّمَا يَنْزِلُ قُرَاهُ وَ ضَيْعَتَهُ فَقَالَ إِذَا نَزَلْتَ‏ قُرَاكَ وَ أَرْضَكَ فَأَتِمَّ اَلصَّلاَةَ وَ إِذَا كُنْتَ فِي غَيْرِ أَرْضِكَ فَقَصِّرْ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۲ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۱۳۲

اسماعيل بن فضل از امام صادق عليه السّلام سؤال كرد شخصى كه از جايى به جاى ديگر سفر ميكند و در بين سفرگاه به دهات و مزارع خود ميرسد نمازش چگونه است؟ آن حضرت فرمود: هر گاه به دهات و املاك خود رسى يا در آنجا منزل كردى نماز را تمام بخوان، و هر گاه در غير زمين خود بودى نماز را قصر كن. شيخ صدوق مصنّف اين كتاب- كه رحمت خداوند بر او باد- در توضيح خبر ميفرمايد: مراد آن حضرت اينست كه هر گاه شخص بخواهد در قريه‏ها و مزارع خود ده روز اقامت كند در اين صورت نماز را تمام كند ولى چنانچه قصد اقامت ده روز ندارد نماز را قصر بخواند. مگر اينكه در آن ملك خانه‏اى داشته باشد كه هر سالى شش ماه در آنجا سكونت ميكند اگر چنين خانه‏اى آنجا دارد در اين صورت هر گاه وارد آن مى‏شود نماز را تمام ميكند، مؤيّد اين حكم دو حديث آتى است: