روایت:الکافی جلد ۱ ش ۲۹۰

آدرس: الكافي، جلد ۱، كِتَابُ التَّوْحِيدِ

محمد بن يحيي عن محمد بن الحسين عن صفوان بن يحيي عن الكاهلي قال :

كَتَبْتُ إِلَى‏ أَبِي اَلْحَسَنِ ع‏ فِي دُعَاءٍ اَلْحَمْدُ لِلَّهِ مُنْتَهَى عِلْمِهِ فَكَتَبَ إِلَيَّ لاَ تَقُولَنَّ مُنْتَهَى عِلْمِهِ فَلَيْسَ لِعِلْمِهِ مُنْتَهًى‏ وَ لَكِنْ قُلْ مُنْتَهَى رِضَاهُ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۱, ۳۰۹

كاهلى گويد: به ابو الحسن (ع) در ضمن دعائى نوشتم: الحمد الله منتهى علمه حمد از آن خداست تا نهايت دانشش، به من نوشت: مبادا بگوئى نهايت دانشش، براى علم او نهايتى نيست ولى بگو نهايت رضايتش.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۱, ۱۴۵

كاهلى گويد: در باره جمله «سپاس خدا راست تا نهايت علمش» كه در دعائى است بحضرت ابو الحسن عليه السلام نوشتم و پرسيدم. حضرت بمن نوشت: نگو «نهايت علمش» زيرا علمش را نهايتى نيست بلكه بگو «نهايت رضايتش» (زيرا كه رضايت او مربوط باعمال صالح بندگانست كه محدود و متناهى است).

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۱, ۳۴۳

محمد بن يحيى، از محمد بن حسين، از صفوان بن يحيى، از كاهلى روايت كرده است كه گفت: به خدمت حضرت امام موسى كاظم عليه السلام نوشتم در دعايى كه حمد از براى خدا است به اندازه منتهى و پايان علم آن حضرت. به من نوشت كه: «البته مگو كه منتهاى علم خدا، كه علم او را منتهى و پايانى نيست، وليكن بگو كه: منتهاى خشنودى خدا» (چه منتهاى رضاى آن جناب از بندگان خويش، اين است كه آنچه را كه به آن امر فرموده، به جا آورند و آنچه را كه از آن نهى كرده، ترك نمايند و اين، چيزى است كه نهايت دارد).