بِتَحِيّة
«تحیّت» در لغت، از مادّه «حیات» و به معناى دعا براى حیات دیگرى کردن است، خواه این دعا به صورت سَلامٌ عَلَیْک: «خداوند تو را به سلامت دارد» باشد، و یا حَیّاکَ اللّهُ: «خداوند تو را زنده بدارد» و یا مانند آن. ولى معمولاً از این کلمه هر نوع اظهار محبتى را که افراد به وسیله سخن، با یکدیگر مى نمایند شامل مى شود که روشن ترین مصداق آن، همان سلام کردن است. گرچه از پاره اى از روایات، همچنین تفاسیر، استفاده مى شود که اظهار محبت هاى عملى نیز در مفهوم «تحیّت» داخل است. بنابراین «تَحِیَّت» در اصل از مادّه «حیات» گرفته شده، سپس به عنوان دعا براى سلامتى و حیات افراد استعمال شده است و به هر نوع خوشامد گویى و سلام و دعایى که در آغاز ملاقات گفته مى شود، اطلاق مى گردد. بعضى از مفسران گفته اند: «تحیّت» در سوره «ابراهیم» خوشامد و درودى است که خداوند به افراد باایمان مى فرستد و آنان را با نعمت سلامت خویش قرین مى دارد، سلامت از هر گونه ناراحتى و گزند و سلامت از هر گونه جنگ و نزاع (بنابراین «تحیّتهم» اضافه به مفعول شده و فاعلش خدا است). و بعضى گفته اند: منظور در اینجا تحیّتى است که مؤمنان به یکدیگر و یا فرشتگان به آنها مى گویند.
ریشه کلمه
- حيى (۱۸۴ بار)
