مَوْعِظَة
از الکتاب
«وعظ» (و موعظه) آن چنان که در «مفردات» آمده است، نهى آمیخته به تهدید است، ولى ظاهراً معناى «موعظه» وسیع تر از این باشد، همان گونه که از «خلیل» دانشمند معروف عرب، در همان کتاب «مفردات» نقل شده که: موعظه عبارت است از تذکّر دادن نیکى ها، که توأم با رقّت قلب باشد.
در واقع هر گونه اندرزى که در مخاطب تأثیر بگذارد، او را از بدى ها بترساند، و یا قلب او را متوجّه نیکى ها گرداند، وعظ و موعظه نامیده مى شود.
ریشه کلمه
- وعظ (۲۵ بار)
قاموس قرآن
اندرز دادن. عِظَة و مَوْعِظَة اسم از آن است. [لقمان:13]. آنگاه كه لقمان به وقت پند به پسرش گفت: پسرمهربانم به خدا همتا و شريك قرار نده. [آل عمران:138]. اين تبليغ و هدايتى است براى مردم و پندى است براى متقين.
