أَنْذَر
ریشه کلمه
- نذر (۱۳۰ بار)
قاموس قرآن
دانستن و حذر كردن. در قاموس گويد: «نَذِرَ بِالشَّىْء: عَلِمَهُ فَخَذَرِهُ» انذار به معنى اعلام است با تخويف «أَنْذَرَهُ بِالْاَمْرِ اِنْذاراً: أَعْلَمَهُ وَ حَذَرَّهُ وَ خَوَّفَهُ». ناگفته نماند: مابين نذر به معنى فوق و نذر به معنى نذركردن كه پيش از اين گفته شد فرقى پيدا نكرديم مگر آنكه فعل اين از باب عَلِمَ يَعْلَمُ و فعل آن از باب ضَرَبَ يَضْرِبُ و نَصَرَيَنْصُرُ آيد. [احقاف:21]. برادر عاد (هود«عليه السلام») را ياد كن كه قوم خويش را در سرزمين احقاف انذار كرد و ترساند كه اگر به راه خدا نيايند عذاب خداوندى در دنيا و آخرت در كمين آنها است لذا گفتهاند: انذار تخويف است از مخوفيكه زمان آن وسيع است تا از آن احتراز شود و اگر زمانش وسيع نباشد آن را اشعار گويند. نُذُر: (به ضم اول و دوم) مصدر است به معنى انذار مثل [قمر:18]. چطور بود عذاب من و انذار من در اقرب الموارد تصريح كرده كه آن مصدر غيرقياسى است و درمجمع آن را اسم مصدر گفته كه در مقام مصدر واقع شود. ولى بيشتر جمع نذير آيد مثل [قمر:23]. قوم ثمود انذاركنندگان را تكذيب كردند [نجم:56]. هذا اشاره است به قرآن يا بحضرت رسول «صلىالله عليه وآله» و در صورت اول مراد از نذر كتابهاى گذشته انبياء است. منذر: انذار كننده. [رعد:7]. [شعراء:208]. نَذير: انذاركننده اين لفظ در قرآن مجيد فقط در باره پيامبران آمده و گاهى توأم با لفظ «بشير» است مگر در آيه «هذا نَذيرٌ...» كه گذشت و گفتيم ممكن است وصف قرآن باشد [مائده:19]. نذير اسم مصدر نيز آمده به معنى انذار چنانكه در اقرب الموارد تصريح كرده و از آن است آيه [ملك:17]. زود مىدانيد انذار من چگونه از روى واقع است.
