صَوَامِع
از الکتاب
«صوامع» جمع «صومعه» به معناى مکانى است که معمولاً در بیرون شهرها و دور از جمعیت، براى تارکان دنیا، زهاد و عباد ساخته مى شد که در فارسى به آن «دیر» گویند (باید توجّه داشت «صومعه» در اصل به معناى بنایى است که قسمت بالاى آن به هم پیوسته است، و ظاهراً اشاره به گلدسته هاى چهار پهلوئى بوده که راهبان براى صومعه خود درست مى کردند).
ریشه کلمه
- صمع (۱ بار)
قاموس قرآن
دير. [حج:40]. معنى آيه در «بيع» گذشت. صوامع جمع صومعه، دير راهبان نصارى است كه در صحراها و كوهها ساخته و در آن عزلت گرديده و عبادت مىكردند. در اسلام از آن نهى شده است. راغب گويد: صومعه هر بنائى است كه سقف آن به صورت گنبد پوشيده شود. اين لفظ در قرآن فقط يكبار بكار رفته است. بقيه مطلب در «رهبان» ديده شود.
