لَشَوْبا
از الکتاب
«شَوْب» به معناى چیزى است که با شىء دیگر، مخلوط شود.
ریشه کلمه
قاموس قرآن
آميختن «شاب الشىء شوباً: خلطه» در نهج البلاغه خطبه 101 فرموده «سُرورُها مَشُوبٌ بِالْحُزْنِ» شادى دنيا آميخته با اندوه است. [صافات:67]. ضمير «عَلَيْها» به شجره زقّوم راجع است يعنى سپس روى آن مخلوطى از آب جوشان دارند. شوب مصدر به معنى مفعول است گويا مراد آن است كه اب جوشان با زقّوم در شكمشان مخلوط مىگردد اين كلمه فقط يك بار در قرآن آمده است.
