أَمْتا
از الکتاب
«أَمْت» به معناى زمین مرتفع و تپه است.
ریشه کلمه
- امت (۱ بار)
قاموس قرآن
بلندى. مكان مرتفع (اقرب الموارد) [طه:107] يعنى در زمين پستى و بلندى نمىبينى از قرينه اَمْت فهميده مىشود كه «عِوَج» به معنى انخفاض و پستى و بلندى نمىبينى از قرينه ازمْت فهميده مىشود كه «عِوَج» به معنى انخفاض و پستس و بلندى نمىبينى از قرينه اَمْت فهميده مىشود كه «عِوَج» به معنى انخفاض و پستى است. در قاموس گويد: اَمْت يعنى مكان مرتفع، تپههاى كوچك، پستى و بلندى، و اختلاف در شيئى. ولى مراد از آن در آيه، بلندى است، و اين آيه عبارت اخرى آيه ما قبل است كه فرموده «فَيَذَرْهاقاعاً صَفْصَفاً» قاع به معنى گسترده و صفصف به معنى هموار است.
