حَصُورا
از الکتاب
«حَصُور» از «حَصْر» به معناى «حبس» گرفته شده است، به معناى کسى که خود را از هوى و هوس، منع کرده است; این واژه، گاه به معناى کسى که خوددارى از ازدواج مى کند نیز آمده. این کلمه در قرآن از صفات «یحیى» شمرده شده و از این نظر امتیازى براى او بوده است که بیانگر نهایت عفت و پاکى است، و یا بر اثر شرائط خاص زندگى، مجبور به سفرهاى متعدد براى تبلیغ آئین الهى بوده، و همچون عیسى مسیح(علیه السلام)ناچار به مجرد زیستن گردیده است. این تفسیر، نیز نزدیک به نظر مى رسد که منظور از «حصور» در آیه فوق کسى است که شهوات و هوس هاى دنیا را ترک گفته و در واقع یک مرحله عالى از زهد بوده است.
ریشه کلمه
- حصر (۶ بار)
