الْإِبْکَار
از الکتاب
«إِبْکَارِ»، «بین الطلوعین» را مى گویند. ممکن است «عَشِىّ» و «إِبْکَارِ» اشاره، به دو وقت معین، عصرگاهان و صبحگاهان باشد که انسان آمادگى براى حمد و تسبیح الهى دارد، چرا که هنوز مشغول کار روزانه نشده، و یا آن را به پایان رسانیده است. و ممکن است به معناى «دوام حمد و تسبیح» در تمام مدت شبانه روز باشد، و این تعبیر معمول است که فى المثل مى گوئیم: «صبح و شام از او مراقبت کنید»، یعنى همیشه. بعضى، این «حمد و تسبیح» را اشاره، به «نمازهاى صبح و عصر» یا «تمام نمازهاى پنجگانه» دانسته اند; در حالى که ظاهر تعبیر آیه، مفهومى وسیع تر از آن دارد و نمازها، مى تواند فقط مصداقى از آن باشد.
ریشه کلمه
- بکر (۱۲ بار)
