روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۴ ش ۹۲۵

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۴، بَابُ النَّوَادِرِ وَ هُوَ آخِرُ أَبْوَابِ الْكِتَاب-وَ مِنْ أَلْفَاظِ رَسُولِ اللَّهِ ص الْمُوجَزَةِ الَّتِي لَمْ يُسْبَقْ إِلَيْهَا

و روي الحسين بن يزيد عن علي بن غراب قال قال الصادق جعفر بن محمد ع :

مَنْ خَلاَ بِذَنْبٍ فَرَاقَبَ اَللَّهَ تَعَالَى ذِكْرُهُ فِيهِ وَ اِسْتَحْيَا مِنَ اَلْحَفَظَةِ غَفَرَ اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ لَهُ جَمِيعَ ذُنُوبِهِ وَ إِنْ كَانَتْ مِثْلَ ذُنُوبِ اَلثَّقَلَيْنِ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۶ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۳۶۵

و حسين بن يزيد، از علىّ بن غراب روايت كرده است كه گفت: امام صادق جعفر بن محمّد عليهما السّلام فرمود: كسى كه بقصد ارتكاب گناهى خلوت گزيند، پس در آن حال خداى تعالى ذكره را مشرف و مطّلع بر خويشتن بيابد، و از فرشتگان حافظ و مراقب خود حيا كند، و آن گناه را واگذارد، خداوند عزّ و جلّ همگى گناهانش را، اگر چه برابر با گناه ثقلين باشد، براى او مى‏آمرزد.