روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۴ ش ۶۳۰

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۴، بَابُ السُّكْنَى وَ الْعُمْرَى وَ الرُّقْبَى

و روي محمد بن الفضيل عن ابي الصباح الكناني عن ابي عبد الله ع قال :

سُئِلَ عَنِ اَلسُّكْنَى وَ اَلْعُمْرَى فَقَالَ إِنْ كَانَ جَعَلَ اَلسُّكْنَى فِي حَيَاتِهِ فَهُوَ كَمَا شَرَطَ وَ إِنْ كَانَ جَعَلَهَا لَهُ وَ لِعَقِبِهِ مِنْ بَعْدِهِ حَتَّى يَفْنَى عَقِبُهُ فَلَيْسَ لَهُمْ‏ أَنْ يَبِيعُوا وَ لاَ يُورِثُوا اَلدَّارَ ثُمَّ تُرْجَعُ اَلدَّارُ إِلَى صَاحِبِهَا اَلْأَوَّلِ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۶ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۱۲۲

و محمد بن فضيل، از ابو الصّباح كنانى روايت كرده است، كه گفت: از امام عليه السّلام در باره سكنى و عمرى سؤال كردند، فرمود: اگر سكنى را براى ايّام حيات طرف قرار داده، كار بر مدار همين شرطست، و اگر براى او و بازماندگانش تا انقراض ايشان قرار داده، حقّ ندارند كه آن خانه را بفروشند، يا آن را به ارث بدهند، آنگاه پس از انقراض بازماندگان، آن خانه بصاحب اوّلش باز ميگردد.