روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۴ ش ۲۲۶

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۴، كِتَابُ الدِّيَات

و روي الفضل بن عبد الملك عنه ع انه قال :

إِذَا ضَرَبَ اَلرَّجُلُ بِالْحَدِيدَةِ فَذَلِكَ اَلْعَمْدُ قَالَ وَ سَأَلْتُهُ عَنِ اَلْخَطَإِ اَلَّذِي فِيهِ اَلدِّيَةُ وَ اَلْكَفَّارَةُ أَ هُوَ اَلرَّجُلُ يَضْرِبُ اَلرَّجُلَ فَلاَ يَتَعَمَّدُ قَتْلَهُ قَالَ نَعَمْ قُلْتُ فَإِذَا رَمَى شَيْئاً فَأَصَابَ رَجُلاً قَالَ ذَلِكَ اَلْخَطَأُ اَلَّذِي لاَ يُشَكُّ فِيهِ وَ عَلَيْهِ كَفَّارَةٌ وَ دِيَةٌ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۵ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۴۷۲

فضل بن عبد الملك گويد: امام صادق عليه السّلام فرمود: هر گاه ضارب با حربه آهنين بر مضروب زند چنانچه بميرد قتل، قتل عمد است، گويد: پرسيدم از امام: قتل خطائى كه در آن ديه و كفّاره است، آيا اينست كه كس ديگرى را بزند ولى قصد كشتن او را نداشته باشد؟ فرمود: آرى، عرض كردم: اگر بسوى چيزى تير اندازد و آن تير بشخصى برخورد كند و او را بكشد چه؟ فرمود: اين خطائى است كه در آن ترديدى وجود ندارد و بر تيرانداز هم كفّاره است و هم ديه.