روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۴ ش ۲۰۸

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۴، كِتَابُ الدِّيَات

و روي محمد بن سهل عن ابيه عن بعض اشياخه عن ابي عبد الله ع قال :

إِنَ‏ أَمِيرَ اَلْمُؤْمِنِينَ ع‏ سُئِلَ عَنْ رَجُلٍ كَانَ جَالِساً مَعَ قَوْمٍ فَمَاتَ وَ هُوَ مَعَهُمْ‏ أَوْ رَجُلٍ وُجِدَ فِي قَبِيلَةٍ أَوْ عَلَى دَارِ قَوْمٍ‏ فَادُّعِيَ عَلَيْهِمْ قَالَ لَيْسَ عَلَيْهِمْ قَوَدٌ وَ لاَ يُطَلُّ دَمُهُ عَلَيْهِمُ اَلدِّيَةُ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۵ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۴۶۳

محمّد بن سهل از پدرش و او از يكى از مشايخ خويش از امام صادق عليه السّلام روايت كرده كه فرمود: همانا از امير المؤمنين عليه السّلام پرسيدند: شخصى با جماعتى در مكانى نشسته بود از دنيا رفت، يا مردى جنازه‏اش را در قبيله‏اى يا كنار خانه جماعتى يافتند، و اهل قبيله و يا جماعت را متّهم بقتل كردند، فرمود: بر ايشان قصاص نيست، ولى خون هم پايمال نمى‏شود، بايد ديه او را بپردازند. (يعنى بعد از قسامه، و محمول است بر غير عمد).