روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۴ ش ۱۶۱

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۴، كِتَابُ الْحُدُود

و روي علي بن رياب عن ضريس الكناسي عن ابي جعفر ع قال :

اَلْعَبْدُ إِذَا أَقَرَّ عَلَى نَفْسِهِ عِنْدَ اَلْإِمَامِ مَرَّةً أَنَّهُ سَرَقَ قَطَعَهُ وَ اَلْأَمَةُ إِذَا أَقَرَّتْ عَلَى نَفْسِهَا عِنْدَ اَلْإِمَامِ بِالسَّرِقَةِ قَطَعَهَا

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۵ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۴۱۲

و ضريس كناسى گويد: امام باقر عليه السّلام فرمودند: بنده و عبد اگر يك بار در حضور حاكم اقرار كرد كه دزدى كرده است امام دست او را قطع مى‏كند، و كنيز نيز اگر در حضور امام اقرار بسرقت كند دست او را نيز ميبرد. مؤلّف اين كتاب- رحمه اللَّه- گويد: هر گاه از مردمى بود كه شناخته شده كه نظرش ضرر و زيان رساندن به صاحب خود است، دست او را نمى‏برند با قرارى كه بر عليه خود بسرقت كرده است، و اگر دو شاهد بر عليه او شهادت دادند دستش را مى‏برند چنان كه: