روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۳ ش ۱۶۱۵

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۳، بَابُ الظِّهَار

روي :

وَ أَنَّهُ إِذَا لَمْ يَقْدِرْ عَلَى اَلْإِطْعَامِ تَصَدَّقَ بِمَا يُطِيقُ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۵ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۲۲۷

و در خبر است كه چنانچه توانائى اطعام شصت مسكين را نداشت بقدر توانش تصدّق دهد. و ظهار در حال غضب واقع نشود، و نيز بصرف گفتن لفظ بدون قصد تحريم، حاصل نگردد. و غلام و برده اگر ظهار كند از زن خود، كفّاره‏اش نيم كفّاره آزاد باشد در روزه، و بر او آزاد كردن بنده و دادن صدقه به مساكين نيست زيرا بنده مالك چيزى نيست و مالى ندارد. و هر گاه مردى در ظهار بهمسر خود گفت: تو بر من مانند يكى از محارم من هستى و (مادر يا خواهر يا عمّه يا خاله را مثلا نام برد) اين خود ظهار است و كفّاره دارد. و اگر مردى بزوجه‏اش گفت: تو بر من مانند پشت يا شكم يا دست يا پا يا پاشنه پا يا موى مادرم هستى يا يكى از اعضاى جسد او را نام برد و بدين سخن قصد تحريم كند اين خود ظهار محسوب مى‏شود و كفّاره دارد؛ اين را ابراهيم بن هاشم در كتاب نوادر خود روايت كرده است.