روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۳ ش ۱۶۰۲

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۳، بَابُ الشِّقَاق

روي حماد عن الحلبي عن ابي عبد الله ع قال :

وَ سَأَلْتُهُ عَنْ قَوْلِ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فَابْعَثُوا حَكَماً مِنْ أَهْلِهِ وَ حَكَماً مِنْ أَهْلِهََا قَالَ لَيْسَ لِلْحَكَمَيْنِ أَنْ يُفَرِّقَا حَتَّى يَسْتَأْمِرَا اَلرَّجُلَ وَ اَلْمَرْأَةَ وَ يَشْتَرِطَانِ عَلَيْهِمَا إِنْ شَاءَا جَمَعَا وَ إِنْ شَاءَا فَرَّقَا فَإِنْ جَمَعَا فَجَائِزٌ وَ إِنْ فَرَّقَا فَجَائِزٌ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۵ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۲۱۷

عبيد اللَّه حلبى گويد: از امام صادق عليه السّلام معنى اين آيه را پرسيدم فَابْعَثُوا حَكَماً تا آخر» فرمود: حكمين حق ندارند بدون امضاى زن و مرد طلاق را اجرا كنند و اگر آنان پذيرفتند هر شرط شرعى را كه حكمين مينمايند لازم الوفا است، و اگر خواستند وفاق ايجاد كنند يا فراق هر دو جايز خواهد بود. مؤلّف اين كتاب- رحمة اللَّه عليه- گويد: بدينجا كه رسيدم يادم آمد از مباحثه‏اى ميان هشام بن حكم با يكى از مخالفين در مورد حكمين در وقعه صفّين، عمرو بن عاص و ابو موسى اشعرى و خوشم آمد كه آن را در اينجا ذكر كنم هر چند از موضوعات اين باب كتاب نيست كه عنوان كرده‏ام، مخالف گفت حكمين همين كه قبول حكميّت كردند دليل است كه ميخواستند ميان دو طائفه مسلمان را اصلاح‏ كنند، هشام گفت: چنين نيست بلكه اراده و قصد اصلاح را در ميان آن دو گروه نداشتند، مخالف گفت: اين سخن را از چه روى مى‏گوئى؟ هشام پاسخ داد از كلام خداوند عزّ و جلّ در باره حكمين آنجا را كه مى‏فرمايد إِنْ يُرِيدا إِصْلاحاً يُوَفِّقِ اللَّهُ بَيْنَهُما اگر راستى قصد اصلاح داشتند خداوند ميان آنها آشتى مى‏انداخت، اكنون كه اختلاف كردند و بر يك امر تصميم نگرفتند و خداوند ميان آن دو همرأيى ايجاد نكرد دانستيم كه آنها قصد اصلاح نداشتند. و اين مطلب را ابن أبى عمير از هشام نقل كرده است.