روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۳ ش ۱۱۹

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۳، أَبْوَابُ الْقَضَايَا وَ الْأَحْكَام-بَابُ شَهَادَةِ الزُّورِ وَ مَا جَاءَ فِيهَا

روي ابراهيم بن عبد الحميد عن ابي بصير عن ابي عبد الله ع :

وَ فِي اِمْرَأَةٍ شَهِدَ عِنْدَهَا شَاهِدَانِ بِأَنَّ زَوْجَهَا مَاتَ‏ فَتَزَوَّجَتْ ثُمَّ جَاءَ زَوْجُهَا اَلْأَوَّلُ قَالَ لَهَا اَلْمَهْرُ بِمَا اِسْتَحَلَّ مِنْ فَرْجِهَا اَلْأَخِيرُ وَ يُضْرَبُ اَلشَّاهِدَانِ اَلْحَدَّ وَ يُضَمَّنَانِ اَلْمَهْرَ بِمَا غَرَّا اَلرَّجُلَ ثُمَّ تَعْتَدُّ وَ تَرْجِعُ إِلَى زَوْجِهَا اَلْأَوَّلِ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۴ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۷۵

ابراهيم بن عبد الحميد از ابو بصير از امام صادق عليه السّلام روايت كرده كه در باره زن شوهردارى كه دو تن نزد او شهادت دادند كه شوهرش از دنيا رفته است و او نيز بنا بر شهادت آنها (پس از عدّه وفات) شوهر كرد و بعد از مدّتى شوهر اوّل پيدا شد، فرمود: مهرش را از شوهر دوم به سبب استفاده‏اى كه از تمتّع وى برده طلبكار است، دو تن شاهد نيز بايد حدّ بخورند و مقدار مهر را به شوهر دوم مديونند كه‏ بايد بپردازند و زن هم عدّه (طلاق) نگه دارد و (بدون هيچ شرط) به شوهر اوّل بازگردد.