روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۲ ش ۸۹۰

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۲، كِتَابُ الْحَج

قال و سمعته يقول :

مَنْ خَرَجَ مِنْ مَنْزِلِهِ أَوْ مَنْزِلٍ غَيْرِ مَنْزِلِهِ فِي أَوَّلِ اَلْغَدَاةِ فَلَقِيَ فَرَساً أَشْقَرَ بِهِ أَوْضَاحٌ بُورِكَ لَهُ فِي يَوْمِهِ وَ إِنْ كَانَتْ بِهِ غُرَّةٌ سَائِلَةٌ فَهُوَ اَلْعَيْشُ وَ لَمْ يَلْقَ فِي يَوْمِهِ ذَلِكَ إِلاَّ سُرُوراً وَ قَضَى اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ حَاجَتَهُ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۳ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۱۶۲

و از او شنيدم كه مى‏فرمود: كسى كه بامدادان از منزل خود يا منزل ديگرى برآيد، و با اسبى اشقر و داراى وضحها برخورد كند، آن روز براى او مبارك خواهد بود، و اگر سفيدى عريضى در پيشانى آن اسب باشد، چنين برخورد مژده زندگانى است. و در آن روزش جز شادى نخواهد ديد، و خداى عزّ و جلّ حاجتش را روا خواهد كرد.