روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۲ ش ۴۳۵

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۲، كِتَابُ الصَّوْم

روي ابان بن عثمان عن ابي مريم الانصاري عن ابي عبد الله ع قال :

إِذَا صَامَ اَلرَّجُلُ شَيْئاً مِنْ‏ شَهْرِ رَمَضَانَ‏ ثُمَّ لَمْ يَزَلْ مَرِيضاً حَتَّى مَاتَ فَلَيْسَ‏ عَلَيْهِ قَضَاءٌ وَ إِنْ صَحَّ ثُمَّ مَرِضَ ثُمَّ مَاتَ وَ كَانَ لَهُ مَالٌ تُصُدِّقَ عَنْهُ مَكَانَ كُلِّ يَوْمٍ بِمُدٍّ فَإِنْ لَمْ يَكُنْ لَهُ مَالٌ صَامَ عَنْهُ وَلِيُّهُ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۲ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۴۹۶

أبان بن عثمان از ابو مريم انصارى از امام صادق عليه السّلام روايت كرده است، كه فرمود: چون شخص چند روزى از ماه رمضان را روزه بدارد و پس از آن بيمار شود، تا بميرد، قضائى بر ذمه‏اش تعلّق نمى‏گيرد، و اگر صحّت خود را بازيابد، و بار ديگر بيمار شود، و پس از آن بميرد، و مالى داشته باشد، براى هر روزى مدّى از طعام به حساب او به رسم صدقه داده مى‏شود، و اگر مالى نداشته باشد، وليّش از جانب او روزه مى‏دارد. و چون كسى بميرد، و روزه ماه رمضان را بر ذمّه داشته باشد، پس بر عهده پسر او است كه قضاى آن را از جانب او ادا كند، مگر آنكه در بيماريش، پيش از بازيافتن صحّت به اندازه‏اى كه براى قضاى روزه‏اش كافى باشد بميرد، كه در اين صورت قضائى به او تعلّق نمى‏گيرد. و اگر ميّت دو ولى داشته باشد، پس قضاى روزه بر ذمّه بزرگتر آن دو است. و اگر وليّى از طبقه رجال نداشته باشد، زنى كه وارث او محسوب مى‏شود بايد قضاى روزه او را بجا آورد.