روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۲ ش ۳۱۶

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۲، كِتَابُ الصَّوْم

و في روايه المفضل بن عمر عن ابي عبد الله ع :

فِي رَجُلٍ أَتَى اِمْرَأَتَهُ وَ هُوَ صَائِمٌ وَ هِيَ صَائِمَةٌ فَقَالَ إِنْ كَانَ اِسْتَكْرَهَهَا فَعَلَيْهِ كَفَّارَتَانِ وَ إِنْ كَانَتْ طَاوَعَتْهُ فَعَلَيْهِ كَفَّارَةٌ وَ عَلَيْهَا كَفَّارَةٌ وَ إِنْ كَانَ أَكْرَهَهَا فَعَلَيْهِ ضَرْبُ خَمْسِينَ سَوْطاً نِصْفِ اَلْحَدِّ وَ إِنْ كَانَتْ طَاوَعَتْهُ ضُرِبَ خَمْسَةً وَ عِشْرِينَ سَوْطاً وَ ضُرِبَتْ خَمْسَةً وَ عِشْرِينَ سَوْطاً

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۲ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۴۴۸

و در روايت مفضّل بن عمر از امام صادق عليه السّلام در باره مردى آمده است كه در حال روزه داشتن با همسر روزه دار خود مقاربت كند، پس امام عليه السّلام فرمود: اگر همسرش را مجبور به اين كار كند دو كفاره بر ذمّه دارد، و اگر آن زن از او پيروى كند، هر يك از آن دو كفّاره‏اى بر ذمّه دارند. و در صورت اول به پنجاه ضربه تازيانه برابر با نصف حدّ محكوم است، و در صورت دوم هر يك از آن دو به بيست و پنج ضربه محكوم مى‏شود. مصنّف اين كتاب- رحمه اللَّه- گفت: من در اصلى از اصول چيزى در اين باره نيافته‏ام، و تنها على بن ابراهيم بن هاشم آن را روايت كرده است.